4 volle weken in 1 blog..

“Ik ga elke 2 weken een blog schrijven.” Dat zei ik voordat ik naar Amerika vertrok, althans, dat was mijn plan. Niet wetende dat het schrijven zo veel tijd zou kosten, en dat ik het zo druk zou hebben. Mijn blogs zijn al ontzettend lang na 2 weken, en omdat ik het vergeten was / te weinig tijd had is deze blog van 4 weken. Sorry alvast. But here we go, 4 volle weken in the USA in 1 blogpost!

Soms heb je van die dagen dat je wakker word en je je ellendig voelt, erg eenzaam, geen zin meer hebt in alles en het liefst onder de dekens kruipt met een grote kop thee, een reep chocolade en een lekkere jankfilm. Helaas moet je op zulke dagen gewoon naar school. Hoe leuk het ook is hier in Amerika (meestal) het leven gaat met hele grote ups en downs. Je gaat door een rollercoaster van emoties, en bijna niemand weet precies hoe je je voelt. Je probeert het uit te leggen, maar het gevoel is niet echt te beschrijven. De enige mensen die echt weten hoe je je voelt zijn je mede-exchange students. (Die gelukkig altijd bereikbaar zijn, thanks girls!) Mensen proberen je op te vrolijken door je lieve berichtjes te sturen, maar dat werkt niet echt. Je moet het echt zelf doen. En ja, ‘het komt wel goed’ en ‘o maar hier word je groot en sterk van’ hoor je genoeg. Het is alleen niet echt motiverend.

Het eenzame gevoel is erg groot als je alleen op school loopt, en mensen de ene dag wel tegen je praten en de andere dag niet. Amerikaanse jongeren zijn anders, en ik spreek niet voor iedereen, maar ik voel me nog altijd een outsider binnen mijn groep vrienden. Iedereen kent elkaar al zo lang, en de vriendengroepen zijn zo gesloten. Er word zelfs gestemd of er nieuwe mensen worden toegelaten in een groep..

Ik voel me een ander persoon, waar ik normaal veel praat ben ik nu stil en het is nog steeds wennen. That’s not me. Althans, that was not me. Het spijt me als ik nu jullie ideaal plaatje van het leven als een exchange student in Amerika heb verpest, maar het is de realiteit. Niet alleen maar zonneschijn hier, het lijkt meer op een tropisch regenwoud. Regen en zonneschijn, veel van allebei.

Maar goed, nu weer wat gebeurtenissen om jullie op de hoogte te houden van mijn leven. Ik had, zo lief als ik ben, een kaart neergelegd in de keuken op 2 oktober om Delmas en Nancy te feliciteren met hun 32 jarig huwelijk. Ik was er namelijk van overtuigd dat 2 oktober de grote dag was. Toen ik die ochtend de keuken inliep, een blik op links wierp waar een heel mooi bordje hangt met hun trouwdatum en ’10-09-82’ zag staan kon ik wel door de grond zakken. Een week te vroeg dus. Gelukkig konden Delmas en Nancy er wel heel hard om lachen. Diezelfde dag zaten we weer in de auto voor een tripje naar het zuiden, weer South Carolina! Een plaatsje genaamd Fort Mill, vlak over de staatgrens met North Carolina, en zo’n 20 minuten rijden van de grote stad Charlotte. In Fort Mill wonen de dochter van Delmas & Nancy met haar man en 2 kinderen en de moeder van Nancy. Ik had ze nog nooit ontmoet, maar het was onwijs gezellig en het zijn hele lieve mensen! Lekker geshopt in Charlotte, nieuwe restaurantjes uitgeprobeerd, eerste keer een Amerikaanse yard-sale gezien én, het allermooiste, EEN SCOUT GEZIEN MET EEN TREK KARRETJE DIE KOEKJES VERKOCHT!! Ik had nooit verwacht dat ze echt bestonden, die stereotype scouts hier in Amerika, maar zo zie je maar weer, ze bestaan echt. Op zaterdag avond moesten we weer terug zijn in West Virginia omdat we op zondag een speciale dienst hadden in de kerk, en een filmavond ’s avonds (ja, ook in de kerk). Toen we vertrokken uit South Carolina was het 25 graden, toen we aankwamen in West Virginia was het 5 :( Het begint nu langzamerhand echt koud te worden, en het is me al meerdere keren verteld dat er normaal rond deze tijd al sneeuw ligt… Help…

Ik weet dat ik het al vaker heb gezegd, maar echt, ie-der-een is christelijk/katholiek hier. Echt iedereen. En dat laten ze ook maar al te graag merken. Zo moet je ook niet verbaasd staan kijken als de hele band bij elkaar gaat staan en gaat bidden voordat we onze halftime show moeten spelen. Alle sport teams doen het ook. En zelfs op school komen er uit alle hoeken en gaten mensen aangestormd om in een kring te gaan staan als iemand roept dat hij/zij wil bidden. In de pauze. Het is, uhm, vrij apart om te zien.

De zondag na de filmavond zondag hadden we weer een speciale dag. Deze ochtend deed Braden de preek. Braden is de zoon van Delmas & Nancy, en is ongeneeslijk ziek. Het was dus erg speciaal en mooi, en zeker voor de hele familie, om Braden daar te zien staan. Na Braden’s preek was er een band, en hebben we met de hele kerk gelunched. Na de lunch kwam er een zwarte/gekleurde/donkere priester uit een andere kerk preken. Het was hilarisch. Ik had nog nooit iemand zo op zien gaan in z’n verhaal en zien stampen en schreeuwen tijdens een preek.

Ik baalde aan het begin van het schooljaar heel erg dat ik de enige exchange student was op Oak Hill High School, maar 3 weken geleden kwam ik er achter dat er ook een meisje uit Brazilië in Oak Hill woont! Haar gastmoeder is een nichtje van mijn gastgezin (ergens verre verre familie noem je ook nichtje hier..). Ze is een docent op een school zo’n 20 minuten rijden vanaf hier, en daarom gaat Caroline naar die school. Na een aantal berichtjes heen en weer op Facebook besloten we uit eten te gaan met z’n 2^e om elkaar beter te leren kennen. En dat was een succes! Het klikt heel erg goed, en de dagen die we samen doorbrengen zijn onwijs gezellig!

Maar, als we het over slechte dagen hebben, dan heb ik nog een mooi voorbeeld. Op een vrijdag werd ik tijdens mijn eerste uur uit de les gehaald en kreeg ik een brief waarin stond vermeld dat ik niet meer naar school mocht komen na die dag. Ik had mijn verplichte prikken namelijk nog niet gehaald. Ik had al wel de papieren voor de schoolnurse ingeleverd, dus snel een afspraak gemaakt dat ik die dag nog kon komen. Toen het mijn beurt was werd me vrolijk verteld dat ze me niet konden helpen want ze hadden mijn papieren niet, én mijn vaccinaties die ik als kind had gekregen stonden in het Nederlands in mijn vaccinatieboekje en niet in het Engels. Ik had er op dat moment flink de pest in, en omdat het niet erger kon werd ik in de pauze ook nog eens gestoken door een wesp. Tot op de dag van vandaag is het nog steeds opgezwollen en rood, en het is 10 dagen geleden. Lang leve de Amerikaanse wespen. Toen ik die middag thuis kwam en Delmas vroeg hoe m’n dag was geweest barstte ik gewoon in huilen uit. Na flink wat (boze) telefoontjes tussen Nancy en de schoolnurse heeft ze het voor elkaar gekregen dat ik maandag m’n prikken mocht halen en wel gewoon naar school mocht. Dat was een opluchting. Die avond hadden we ook senior night, senior night is de laatste home game en dan worden de seniors (die in het football team, de band, de cheerleaders of cross country team zitten) even in het zonnetje gezet. Alle seniors moesten een formulier invullen, en terwijl je naam werd omgeroepen en er wat over je verteld werd mocht je met je ouders over het veld lopen. Delmas en Nancy hebben dit nooit kunnen doen met hun eigen kinderen, dus ze waren heel erg blij dat ze het wel met mij mochten doen. Na de game werd het een soort huilsessie in de bandroom, omdat dat het moment was dat iedereen besefte dat ze nooit meer op het veld van Oak Hill High School zouden spelen.

Die zaterdag erna was een dag waar ik al heel lang naar uitkeek; Bridge Day! Samen met Caroline ben ik naar de New River Gorge Bridge gegaan en hebben we genoten van het uitzicht en de base jumpers. Bridge Day is een jaarlijks festival hier in Fayette county. Normaal is de brug alleen voor auto’s open, en je krijgt dan ook een boete als je stopt op de burg om een foto te maken. Op Bridge Day is de New River Gorge Bridge juist gesloten voor auto’s en kan je er alleen lopend overheen. Het uitzicht is prachtig, en er komen mensen vanuit de hele wereld om te genieten van deze leuk dag, en dan vooral veel base jumpers. Het is het namelijk het grootste ‘extreme sports event’ dat er bestaat en de ‘largest gathering of BASE jumpers IN THE WORLD!’ En dat allemaal op 15 minuten rijden van mijn huis! Er zijn ruim 500 mensen die springen, en de meeste springen de hele dag door. Springen-zweven-landen-parachute opvouwen-in de bus terug naar boven-en weer springen. Er was ook een kanon dat ze van de brug afgeschoten werden, echt onwijs gaaf. Iedereen van jullie die Snapchat heeft, en het live-event met alle base jumpers heeft gekeken; ik was er bij! ’s Middags hebben we heel Caroline’s kamer geverfd en ’s avonds zijn we weer uit eten geweest met haar hostmum.

Afgelopen week was een beetje een hectische week, met 1 normale schooldag. Op maandag hadden we een 2-hours delay. Dat betekend dat je 2 uur later naar school komt, en al je lessen ingekort worden. Ook waren er veel docenten niet, dus voor aardig wat vakken een invaller gehad. (Ze doen hier niet aan tussenuren, dus als je docent er niet is krijg je een invaller, helaas) Op dinsdag waren er toetsen voor de 10th graders, en dus ook deze dag was 1 grote chaos. Woensdag ochtend was college day, hier kwamen vertegenwoordigers van heel veel verschillende universiteiten naar school om informatie te geven over hun opleidingen, campus en sporten. Aangezien ik hier niet ga studeren heb ik mijn tijd nuttig gebruikt en zo veel mogelijk gratis pennen, potloden, bekers en andere prularia gescoord. (Eens een Nederlander, altijd een Nederlander) Totdat ik een gesprek had met iemand en die persoon me vertelde dat de Social Work opleiding op Concord University hier in WV heel erg goed is en veel contacten heeft in Europa. De vertegenwoordiger van CU gaat me nu, als het goed is, in contact brengen met het hoofd van die opleiding. Misschien dat ik wat kan regelen/informatie winnen over een semester studeren hier. Wie weet. Donderdag was de enige normale schooldag, en s’avonds ging ik naar een voetbal wedstrijd van het jongens team van onze school. Toen ik en m’n vriendinnen de Starbucks inliepen om onszelf te voorzien van een warme drank (want het was KOUD buiten) zagen we een celebrity zitten. Een celebrity in West Virginia, wereldnieuws als je het mij vraagt. Het was Monte van Say Yes To The Dress: Atlanta! Zegt veel van jullie waarschijnlijk niets, maar voor TLC verslaafde meiden zoals wij was dit een magisch moment. Op vrijdag had school iets speciaals gepland. Iedereen met een GPA van 3.0 of hoger mocht gratis naar de film onder schooltijd. Deed De Goudse Waarden dat maar ;) Een GPA is een soort gemiddelde, geen idee hoe ze het uitrekenen maar ach. Het hoogste wat je kan halen is een 4.0, en ik heb een 3.8. Ik heb me nog nooit zo slim gevoeld. Op naar de bioscoop dus, ik heb de film The Maze Runner gezien en we hebben onwijs genoten.

’S Avonds begon mijn nog veel drukkere weekend. We hadden een away game in Bluefield, zo’n 1,5 uur rijden. En het was KOUD. Echt KOUD. Weer dat je normaal met warme chocomel op de bank zit, en niet zonder handschoenen, muts, sjaal en dikke winterjas naar buiten gaat. Daar zaten we dan, in ons band pakje op een ijskoude tribune zonder muts, sjaal, handschoenen of winterjas.. We hebben ook nog eens dik verloren, 77-14 was de eindstand. Bluefield heeft de mooie traditie dat ze bij elke touchdown een kanon af laten gaan. En aangezien ze veel touchdowns hadden, waren er veel kanon schoten en dus veel bijna hart verzakkingen. Want die klappen waren heel erg hard, en zeker als je ze niet verwacht. Op zaterdag hadden we een competitie in Charleston. 35 bands uit heel WV waren aanwezig om hun show op te voeren. Als laatste kwam de marching band van West Virginia University optreden. En wauw, wat is dat gaaf om ruim 200 man te zien spelen! De enige beker die we die avond hebben gewonnen in onze categorie was de 3^e plek voor onze Field Conductor en Band Major (de dirigenten). Na een hele lange dag kwamen we om 2 uur s’ nachts thuis. Zondag hadden we een fundraiser voor de band, en deden we een ‘trick or treat’ ding hier in het dorp. Een veilige omgeving voor kleine kinderen om halloween te vieren. Iedereen had een kostuum aan, en we deelden snoep uit aan kleine kinderen. Na zondag waren we allemaal helemaal gesloopt door het drukke weekend. We zullen zien wat de rest van de week gaat brengen!

Heel veel liefs, Colet

~ Mijn excuses voor de (waarschijnlijk) vele spelfouten en grammaticale fouten. Ik lees mijn blogs zeker 3x over voordat ik ze post, maar ik zie het gewoon echt niet meer. Ik ben nooit echt een kanjer geweest in Nederlandse spelling en grammatica, en het wordt alleen maar erger. Het spijt me zeer.

Never a dull moment!

Bang worden van je eigenschoolsign, ja echt. Elke keer als ik langs het bord loop of rij krijg ik de kriebels. We hebben sinds deze week een nieuw teken, en ik vind het verschrikkelijk. Ik snap nog steeds niet waarom onze mascotte een duivel is, want ook die maakt me bang. En dat terwijl ruim 95% van de school christelijk is, ik dacht altijd dat de duivel en het geloof niet samen gingen maar ik begin nu echt te twijfelen. Waarom kan onze mascotte niet gewoon een vlinder zijn, of een hertje, of een koe, of een pinguïn?

Ondanks dat onze mascotte heel eng is hebben we nog steeds geen enkelefootballgamegewonnen, zo goed zijn onze duivels nu ook weer niet.

Reden daarvoor is dat wij een van de kleinere AAA scholen zijn, je snapt er waarschijnlijk niks van dus ik leg het met liefde even uit. Scholen worden ingedeeld in A, AA en AAA scholen. Dat gaat per aantal leerlingen, A scholen zijn het kleinst (1-300), AA de middelgrote (300-777) en AAA de grootste (778+). A scholen spelen geen wedstrijden tegen AAA scholen, zodat de wedstrijden een beetje eerlijk blijven. Wij zijn met ± 850 leerlingen één van de kleinste AAA scholen, helaas spelen we ook tegen AAA scholen met 1600 leerlingen. Die scholen hebben veel betere teams omdat ze nu eenmaal meer keus hebben uit spelers voor hun team. Dus tot nu toe hebben we allefootballgamesverloren..

We zijn wel nummer 5 in de staat van scholen met de meesteschool spirit, dus we zijn toch nog ergens goed in ;)

2 weken geleden zijn we met ongeveer 25 mensen van de kerk naar een soort bungalow park in Ripley geweest, zo’n 2 uur rijden vanaf Oak Hill. Van de autoritten merk ik vrij weinig, want ik val standaard in slaap na een kwartiertje in de auto haha, best handig ;) We gingen naar Ripley voor een weekendje“spiritual growth”, 2 dagen lang christelijke liedjes gezongen en verschillende preken aangehoord. De preken hier in de kerk, en ook tijdens dat weekendje, zijn soms een beetje te veel van het goede hier (voor mijn doen), dus ik ben ondertussen erg goed in het uitschakelen van mijn luister vermogen. Ik vind het prima om te luisteren, maar ik hoef niet 2 uur lang aan te horen dat iedereen die niet in God geloofd naar de hel gaat, want dat is niet wat ik geloof en na de zoveelste keer wordt je het een beetje zat.

Vorige week heb ik een beetje Nederlands eten geïntroduceerd hier, ik had drop mee naar school genomen om m’n vriendinnen te laten proeven. Ik had het moeten filmen want hun reacties waren echt geweldig, het was echt alsof ze het smerigste ooit in hun mond stopte, het was te mooi om waar te zijn. Die zelfde avond heb ik pannenkoeken gebakken voor Nancy en Delmas en gelukkig vielen die wel in de smaak. De spek pannenkoeken hebben ze niet geprobeerd, want dat is anders, en anders is eng. Althans, dat is wat mensen denken. Niet mijn instelling. Dus ik heb alle spek lekker zelf opgegeten en de volgende dag als lunch mee naar school genomen!

Die vrijdag had ik mijn eerstefootballgamewaar ik mocht spelen, en het was onwijs gezellig. Het was in Winfield, zo’n 1,5 uur rijden vanaf Oak Hill. Het was erg spannend want we stonden voor, maar in de laatste 45 seconden heeft Winfield gescoord en zo hebben we verloren met 2 punten, helaas. We waren pas om 12 uur ‘s avonds terug, en de volgende dag moesten we om 8 uur al in Mount Hope staan voor een parade. Dat was ook mijn eerste parade en het was heel leuk om te doen, het was maar 20 minuten en de weg was grotendeels bergafwaarts dus het was goed te doen.

Spiritweek/Homecoming-week

Afgelopen week hadden wehomecoming week/spiritweekop school, met op vrijdag dehomecoming gameendance. Ik heb geen idee waarhomecomingvoor staat, maar het is een helehappening. Elke dag heb je een thema waarin je naar school komt, en als je je die dag aan het thema hebt gehouden krijgt jouw schooljaar punten, en iedereen wil het liefst winnen. (Winnen is belangrijker dan meedoen is het motto in Amerika) Ook elk schooljaar bouwt een‘float’aka een aanhangwagen in een thema. Dit jaar was het thema Disney, en deseniorshadden The Lion King. Onze aanhanger/praalwagen was daarom ook in The Lion King thema gemaakt. Maandag t/m donderdag werden er‘float party’s’gehouden waar er aan de praalwagen/aanhanger gewerkt kon worden. Ik ben naar geen van defloat party’sgeweest, want ik had het veels te druk met andere dingen.

Verder is het traditie dat allesenior girlsop maandag, woensdag én vrijdag ochtend door de gangen rennen en allemaal verschillende‘cheers’roepen. Vrij apart, maar wel leuk om te doen!

Maandag was hetpj-day, in je pyjama naar school dus! Ik had de avond ervoor toch nog even voor de zekerheid m’n vriendinnen ge-smst om zeker te weten dat iedereen in pyjama naar school ging en ik niet de enige zou zijn, maar iedereen zou het doen. En inderdaad, maandag liep bijna de hele school in pyjama op school. Geweldig! Én erg comfortabel! Het is toch wel vreemd om je docenten in pyjama voor de klas te zien staan, dat zou in Nederland echt ondenkbaar zijn.

Woensdag wastwin-day, de bedoeling dat je dezelfde kleren aan trok als eenbuddy. Ik had geenbuddywant onze vriendengroep is een oneven aantal, dus ik heb niet meegedaan aan deze dag, helemaal niet erg.

Donderdag wasclash-day, samen met de maandag mijn favoriete dag! Het idee was dat je de grootstemismatchaantrok, en ik vond het geweldig!

Vrijdag wasRed&Black-day, de schoolkleuren. Ik was alleen zo moe dat ik die ochtend niet nadacht en mijn blauwe vest wel erg aantrekkelijk en zacht vond dat ik die aantrok. Eenmaal op school kwam ik er achter dat dat niet de slimste beslissing ooit was, want ik was serieus een van de weinige die geen rode of zwarte kleren aan had. Leuke bijkomstigheid was ook nog eens dat de schoolkleuren van de tegenstander blauw en wit waren. Oeps. Overloper. Oeps.

Ik was vrijdag zo moe omdat we de nacht van donderdag op vrijdag‘senior lock-in’hadden, eensleepoverin de gymzaal op school met alleseniormeiden. We hebben de hele nacht onze dans gerepeteerd, want het is traditie om alssenior girlseen dans op te voeren op de vrijdag vanspiritweekvoor de hele school. Om 5 uur ’s morgens werden we ‘vrij’ gelaten, en zijn we met de meiden naar Tudors geweest en hebben we ontbeten met z’n allen. Voor mij is de hele nacht opblijven niet zo’nbig deal, maar voor de rest was het serieus de eerste keer dat ze een nacht doorhaalden. Ik ben thuis afgezet en na een snelle douche begon school alweer. Tijdens mijn 4e en 6^euur hebben de docenten een film opgezet zodat de jongens de film konden kijken, en de meiden een kort dutje konden doen. Nuttige dingen doen was toch geen optie die dag ;)

Alle lesuren waren vrijdag 15 minuten ingekort, zodat we aan het eind van de dag zo’n 1,5 uur over hadden. Deze tijd werd gebruikt voor een‘pep-rally’. Met de band liepen we door de gangen terwijl we het schoollied speelden, en we eindigden in de gymzaal. Alle klassen volgden de band dus uiteindelijk eindigde iedereen in de gymzaal. Daar werd hetfootball teamgeprezen, decheerleadersdeden dansjes, er werden verschillende spelletjes gedaan tussen de verschillende schooljaren om te zien wie de beste was, desenior girlsdeden hun dans en de band speelde verschillende nummers. Dit alles is om iedereenenthousiastte maken voor de wedstrijd van die avond. Toen we uit waren had ik een half uurtje de tijd om even tot rust te komen, en toen moest ik al weer klaar staan in m’n bandpakje om in dehomecoming-paradete spelen. Deze parade was erg zwaar want hij duurde 45 minuten, in de route zaten erg veel heuvels, en het was 25 graden. Het bandpakje is erg warm, dus het was echt 45 minuten afzien. Toen we op de eindbestemming aankwamen hadden we een uur de tijd om tot rust te komen, want daarna moesten we al weer klaar staan om naar hetfootball fieldte marcheren, het volkslied te spelen, en daarna liedjes te spelen terwijl we in de tribune zaten. Aan het einde nog even een stuk van 7 minuten spelen, terug marcheren naar de school en toen was de dag eindelijk over. Tijdens de halftime show werden de homecoming king en queen bekend gemaakt, een soort populariteits verkiezing. Dit jaar is de homecoming king een gehandicapte jongen geworden. Iedereen zegt dat hij een hele leuke persoonlijkheid heeft, en het echt verdiende om homecoming king te worden, ik vind het allemaal prima. (Gehandicapte kinderen gaan hier naar de gewone highschools, ze hebben wel een aparte klas, maar ze zitten in hetzelfde gebouw. Dit doen ze omdat ze geen onderscheid willen maken tussen de leerlingen, naar mijn mening werkt dat niet heel erg als je die kinderen alsnog in een apart lokaal plaats maar ach.) Die avond was er ook dehomecoming dance, dat is op andere scholen eenbig dealen alle meiden komen in mooie (veel te korte) jurken en de jongens in pak maar op mijn school niet. De dress-code wascasual, en er was mij verteld dat het niet heel boeiend is.Winter ball & Promzijn veel leuker zeggen ze, dus ik hebhomecoming danceaan m’n neus voorbij laten gaan en ben lekker naar huis gegaan. Na een 40 uur durende, hele drukke, dag was ik er ook wel aan toe om lekker te slapen. Zaterdag werd ik pas om 16.30 wakker, niks mis mee.

Ondanks dat ik nog steeds geen heimwee heb, is het niet altijd even makkelijk om zo ver van huis te zijn. Mijn lieve opa is 2 weken geledengediagnosticeerd met een hele nare ziekte, en het is dan toch wel lastig om 6500 kilometer verderop te zitten. Verder is soms het idee om op m’n fietsje naar de stad te gaan, een biertje te drinken op het clubhuis, iedereen een knuffel te geven of in de trein te stappen en doen waar ik zin in heb wel erg verleidelijk, maar ik zou dat alles nog steeds niet willen inruilen voor dit jaar!

Heel veel liefs, Colet.

Wild and Wonderful

Het is toch wel bijzonder om 9/11 mee te maken in Amerika. Je kan het een beetje vergelijken met dodenherdenking op 4 mei. Via de intercom werd er na de ochtend meldingen om een moment stilte gevraagd, en tijdens dat moment was er een trompet te horen in school. Daarnaast werden er op alle tijdstippen dat de vliegtuigen in het WTC, het Pentagon en in Pennsylvania crashten, en op de tijdstippen dat de WTC torens instortte weer momenten stilte gehouden. Erg indrukwekkend. De angst voor terroristische aanslagen leeft hier nog steeds heel erg, en dat hele gedoe met ISIS maakt het er niet beter op. Woensdag avond heeft Obama een speech gehouden over de plannen die gemaakt zijn om ISIS te bestrijden, en ik heb er nog geen positief woord over gehoord. West Virginia is een erg Republikeinse staat, en dat is duidelijk te merken. Ik probeer m’n mond te houden als het weer eens gaat over alle dingen die Obama 'niet goed' heeft gedaan. Als er wel naar mijn mening gevraagd wordt, en ik met mijn open mind vertel hoe ik er over denk wordt dat niet altijd gewaardeerd. Mijn vriendin Lindsey is tot nu toe de enige Democraat die ik ontmoet heb, dus als ik weer eens niet snap waar al die Amerikanen nou zo moeilijk over doen, legt ze me dat uit.

Van die dagen in South Carolina hebben we heerlijk genoten met z’n 3^e. Helaas kon het natuurlijk niet allemaal feest zijn, en ben ik (onhandig als ik ben) een complete sleutelbos kwijt geraakt. Sleutels van het huis, én de enige sleutel van het zwembad zijn kwijt. We hebben overal gezocht, mensen ingelicht dat ze zoek zijn, restaurants gebeld waar we hebben gegeten, maar ze zijn echt helemaal nergens te vinden. Mijn hostparents zijn niet boos, ze vinden het alleen vrij vervelend dat er een sleutelhanger aan zit waar het huisnummer op staat. (Les 1. Hang nooit je huisnummer aan je sleutelbos.) Natuurlijk raakte de bos zoek op de 1^e dag, dus de rest van de dagen heb ik over het hek moeten klimmen om het zwembad in te kunnen.

Ook dacht ik dat m’n oren het wel aan zouden kunnen om onderwater te zwemmen, grote fout. Ik kreeg opnieuw een oorontsteking, en deze keer was het nog erger dan de vorige keer. Nog sterkere antibiotica gekregen van de dokter, en hopen dat dit de laatste keer was dit jaar.

Na een kort weekje school had ik vorige week mijn eerste footballgame! Door mijn oorontsteking kon ik niet spelen met de marching band, maar dat vond ik niet zo heel erg. Nu kon ik mijn eerste game ‘gewoon’ meemaken, en genieten van alles wat er om me heen gebeurde. Iedereen droeg rode of zwarte kleren, en verschillende jongens hadden hun complete bovenlichaam ingesmeerd met rode en zwarte verf. De school-spirit is echt geweldig! Kaddie heeft me de regels van het football uitgelegd, maar ik snap er nog steeds niets van. Maakt niet uit, het is gezellig en daar gaat het om! We hebben wel weer verloren, en ik begin in te zien dat we niet echt de beste school zijn qua sporten. Want de voetbal en volleybal teams zijn nou ook niet echt om over naar huis te schrijven… Na de game zijn we (Kaddie, Lindsey, Mary Kate, Rachel en Molly) naar Sheetz geweest, zo’n 15 minuten rijden vanaf school. Sheetz is eigenlijk een tankstation, maar het is hier erg populair onder de jeugd. Veel mensen gaan er na de game heen, dus het is een drukke boel dan!

School word steeds leuker, eindelijk begin ik mensen te herkennen als ik in de gang loop, en ik snap ook steeds beter hoe de dagen in elkaar zitten. Aangezien eigenlijk iedereen boven de 16 hier een eigen auto heeft, kunnen ze ook zelf bepalen hoe laat ze aankomen op school. De meeste komen pas aan tussen ‘de eerste en tweede bel’. Ik ben meestal al op school voor de 1^ebel, omdat mijn hostdad zelf ook naar z’n werk moet. Dat betekend dus eigenlijk dat bijna iedereen die ik ken pas later aan komt, en ik dus in m’n uppie in de gymzaal of kantine moet gaan zitten. Er is namelijk de mooie regel dat je pas na de 1^e bel naar je lokaal mag lopen, dit om te voorkomen dat mensen zich gaan ophouden in de gangen, en als er gevechten uitbreken zijn de docenten en politieagent er snel bij. Jammer genoeg gebeurd dat best vaak. Er wordt dan heel hard ‘FIGHT’ geroepen, en van alle kanten komen dan docenten aangestormd om de heethoofden uit elkaar te halen. Op Collins Middle School hier in Oak Hill ging het dinsdag goed fout, met ziekenhuis opname tot gevolg. Ja, de gevechten gaan er hier hard aan toe. Jongentjes van 12 die elkaar het ziekenhuis in schoppen, het is maar wat je gewend bent. Maar terug naar de eenzame ochtenden, die zijn er eigenlijk niet meer want ik heb nu een vriendin die ook elke ochtend al op school is voor de eerste bel gaat. Haar naam is Abbey en ze zit ook in de band. Ze is een freshman, dus een stukje jonger maar de ochtenden zijn nu een stuk leuker!

Wat trouwens heel apart is, is dat de school geen ramen heeft. Het lijkt een soort gevangenis. De eerste week voelde ik me heel erg opgesloten als ik me realiseerde dat er geen ramen waren in de lokalen en gangen, maar ondertussen is het redelijk normaal geworden.

Vorige week konden we inschrijven voor clubs, een soort groepje dat elke woensdag bij elkaar komt. Je hebt heel erg veel verschillende clubs zoals drama club, glee club, chess club, hunting-tactics club (ja echt, ze bespreken wat de beste jaagtechnieken zijn, welke geweren je het beste kan gebruiken etc.) en nog veel meer. Ik was die dag niet op school maar Lindsey heeft ons ingeschreven voor cake-decorating club, archery club (boogschieten) en nog iets. Geen idee of het leuk is want we hebben nog geen meetings gehad voor clubs, maar we zullen zien!

Toetsen hier op school zijn compleet anders dan in Nederland. Je krijgt hier punten voor je huiswerk, hoe goed je mee doet in de les, en voor de toetsen. Super makkelijk dus om een goed cijfer te scoren. Je huiswerk hoeft niet eens allemaal goed te zijn, zolang je het maar gemaakt hebt. De toetsen zijn ook veel makkelijker, bijna alles is meerkeuze. Docenten gaan de dag voor de toets de hele toets door, en vertellen precies wat je moet weten en welke vragen er gesteld gaan worden. Ik snap niet hoe je dan nog kan leren. Bij Math schrijft de docent zelfs een uitgewerkte formule op het bord ‘voor het geval dat je het niet meer snapt’. En als je iets niet begrijpt tijdens een toets, leggen de docenten je wel even uit hoe het werkt of wat het antwoord is. Zo zei de docent van Foods dat dit de moeilijkste toets van het jaar zou zijn, en we mochten de laatste 5 minuten onze aantekeningen erbij pakken. Ik had als enige van de klas een 100 (hoogst haalbare), en dat zonder moeite te doen. Ik sta dan ook voor al mijn vakken een A, behalve voor AP Literature, daar sta ik een B. Voor Foods heb ik zelfs een percentage van 113%, want ik kreeg extra punten omdat ik de mooiste tekening van de klas had gemaakt. Zo makkelijk gaat het dus.AP Literature is mijn enige echt moeilijke vak, maar ik wil het niet wisselen voor gewoon Engels want dan hoef ik helemaal nergens mijn best meer moeite voor te doen. Daarnaast is mijn docent ook de leukste docent die je kan hebben, dus ik wil liever iets harder werken en wel in haar klas blijven dan wisselen.

Ook hebben we een nieuwe band director, en ik ben zo blij! Hij is veel beter dan de oude, en we spelen eindelijk ook leuke muziek die iedereen kent. Zo spelen we Happy van Pharrel, Shake It Off van Taylor Swift, en Bang Bang van Jessie J, Ariana Grande en Nicki Minaj. Veel leuker dan de oude nummers waar ik nog nooit van gehoord had!

Afgelopen zondag hadden we met de kerk een picknick en een veiling. Natuurlijk was er veels te veel eten, maar het was onwijs gezellig! Bij de veiling is het de bedoeling dat iedereen wat maakt of koopt. Zo worden er koffiepotten geveild, maar ook zelfgemaakte fudge en tuinbanken. De voorwerpen worden voor absurde bedragen verkocht, en het is hilarisch om te zien. Zo werd voor de fudge $150 neergelegd, en het hoogste bedrag was $660 voor een zelfgemaakt hobbelpaard. Ik geef toe, het hobbelpaard was echt onwijs mooi! Er worden zulke bedragen neergelegd omdat al het geld voor een goed doel is. De streek waar ik woon, het dorpje waar de kerk in staat is nog erger, is best arm. Van al het geld wat wordt opgehaald worden kerstcadeautjes gekocht voor de arme kinderen in de regio, en ook krijgen de arme gezinnen een bedrag om ingrediënten voor een kerstmaal te kopen. Ik vind het helemaal mooi. We hebben die middag een geweldig bedrag van $4620 opgehaald, dus deze kerst kunnen we weer veel kinderen blij maken!

Omdat het zo arm is, hebben we elke woensdag ‘caravan club’ met de kerk. Vraag me niet waar de naam vandaan komt. Tijdens caravan club hebben de kinderen eerst een soort kerkdienst, en daarna geven we ze te eten. Het is onwijs gaaf om te zien hoe erg het gewaardeerd wordt door de kinderen, en ik denk dat dat ook de reden is waarom de mensen uit de kerk dit doen. Het is wel vrij apart om op ‘s morgens met een aantal van hen in de klas te zitten, en ze ‘s avonds eten te serveren.

Aangezien iedereen hier een auto heeft hoor je ook veel meer over ongelukken. In deze 21 dagen dat ik naar school ben geweest hebben al 3 mensen uit mijn klas een ongeluk gehad. Sommige hebben brandwonden omdat hun auto in de fik vloog, anderen komen er met een gebroken neus vanaf, maar in mijn AP Literature klas zit nu een meisje die haar nek gebroken heeft en de komende tijd met zo'n mooie kraag rondloopt. Ik ben bang dat het een keer echt heel erg fout gaat. Ondanks dat de alcohol leeftijd hier 21 is, zijn er heel erg veel jongeren die wel drinken. Helaas gaan tieners daardoor ook dronken achter het stuur zitten, en dat is de aanleiding voor ongeveer de helft van de ongelukken.

De Amerikanen zijn hier ook allemaal heel erg blij met hun koffiemachine. Ze hebben bijna allemaal een Keurig. Ik heb nog nooit van het merk gehoord, maar het schijnt de beste machine te zijn van allemaal. Helaas. Ik snap niet waarom ze dit allemaal zo lekker vinden, want gosh dat was de slechtste koffie ooit. Echt de definitie van ‘slappe bak’. Of ik hier een jaar op kan leven weet ik nog niet, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat ik de Senseo mis :(

Ik vind het trouwens onwijs leuk om jullie reacties te lezen, dat geeft me motivatie om weer 2 uur lang op m’n toetsenbord te rammen om een volgend verhaal in elkaar te flansen. Heel erg bedankt!

Liefs, Colet

Ain't coming home!

Goodmoring and welcome to Oak Hill High School, where your future is our present. Please stop what you’re doing, place your hand over your heart and say the allegiance to the flag with me.

‘I pledge allegiance to the Flag of the United States of America, and to the Republic for which it stands, one Nation under God, indivisible, with liberty and justice for all.’

Dat is wat er elke morgen om 07.18 wordt omgeroepen in school. Het was nogal een vreemd gezicht aan het begin, maar ondertussen is het vrij normaal dat iedereen opstaat, zijn hand over zijn hart plaatst en zich naar de vlag draait om vervolgens die geweldige zin op te dreunen. Daarna komen er nog wat meldingen, en wordt het ontbijt uitgedeeld. Ja we krijgen ontbijt op school, elk lokaal krijgt een grote koeltas met voor elke leerling een yoghurt, melk, een pakje sap en een bakje cereal of een brooddingetje. Bij dat laatste staat op de verpakking dat je het moet opwarmen voordat je het eet, leuke bijkomstigheid is dat Mrs. Taylor een ‘Magic Box’ in haar lokaal heeft staan waar je die dingen in kan opwarmen! (Ja, een magnetron, maar de principals weten niet dat ze een magnetron heeft dus we noemen het magic box. O we zijn zo sneaky) Vorige week kregen we fruit bij het ontbijt, dat was heel leuk totdat ik mijn tanden in mijn appel zette. Amerikanen zijn dol op genetisch gemodificeerd voedsel, en dat was te merken. De appel was een illusie. Het waren grapple’s. Ze lijken op appels, maar smaken naar druiven. En dan niet die lekkere druiven, maar chemische druivensmaak die ze in snoepjes stoppen. :(

School gaat elke dag een beetje beter, de docenten zijn heel aardig en behulpzaam en ik maak ondertussen ook deel uit van een vriendengroep. De pauzes zijn nu een stuk leuker! Er staat ook al een moviemarathon met hun gepland, en de dag erna hebben we een ‘pig roast’, wat dat ook mag zijn. We hebben ook een bucketlist gemaakt met allemaal amerikaanse dingen die we met z’n allen gaan doen dit jaar! Onder andere een baseball en football game bijwonen, white water rafting, en allemaal andere gekke dingen waar ze mee aan kwamen zetten. In de pauzes haalt ongeveer de helft van de school lunch in de kantine, de andere helft neemt lunch van thuis mee. Er zijn speciale kleine koeltasjes waar je alles in kan stoppen, dus al die mensen lopen met die fancy tasjes. Ik neem ook mijn eigen lunch mee, want dat scheelt in de rij staan voor eten waarvan je kan verwachten dat het niet eens lekker is. En als het toch lekker blijkt te zijn, kan je altijd nog in de rij aansluiten ;) Ik heb alleen niet zo'n mooi tasje, ik doe gewoon zonder. Lunch en ontbijt zijn gratis op mijn school, op veel scholen moet je betalen maar hier niet. Dat komt omdat 40% van de leerlingen het eten krijgt van de regering (mensen in de bijstand etc.), en ze hebben besloten dat als 40% het gratis krijgt, krijgen alle leerlingen het. Prima deal!

De keus om in de marching band te gaan was een hele goede. Er zitten een aantal hele aardige mensen in, en omdat het geen ‘let op en houd je mond’ vak is leer je snel mensen kennen. Ook omdat je elkaar elke schooldag minimaal 2 uur ziet, en op de vrijdag soms wel 9 uur. Afgelopen woensdag hadden we ons eerste optreden, er was een zogenaamde ‘meet & greet’ om het nieuwe seizoen te openen. Alle football spelers, cheerleaders, colorguards (meisjes die met vlaggen en stokjes zwaaien)heel veel familie leden en fans van Oak Hill High School waren er. Én natuurlijk de band! De apenpakjes zijn niet eens zo heel erg, het ziet er dan wel niet uit, maar je bent trots dat je het aan mag en deel uitmaakt van zoiets groots. Natuurlijk was ik mijn blad muziek vergeten, dus het was een beetje improviseren, maar het was onwijs gaaf. Bij de footballgames (elke vrijdag) moeten we altijd spelen, dus ik mag ze allemaal bijwonen! Tijdens de halftime-show kan je je beste optreden neerzetten, en wij spelen Starwars. We hebben ook een 3,5 meter grote strandbal, en daar hebben we een Death Star van gemaakt. Ik en nog 4 anderen dragen die tijdens de halftime-show over het veld. Wij spelen niet de muziek omdat we niet op bandcamp zijn geweest, ik was toen nog niet in Amerika en de anderen zijn nieuw op school. Niet dat ik het heel erg vind, want de juiste noten spelen, lopen, nadenken over de choreografie en zorgen dat je niet struikelt is veel te moeilijk voor mij, die combinatie heb ik nog niet onder de knie. De band klinkt echt onwijs goed, en ik ben er trots op dat ik er deel van uitmaak! (Behalve als we tijdens de les of practice over de schoolparkeerplaats marcheren..)

Blijkbaar moet je hier een minimum aantal fire drill's en bomb drill's hebben per semester, en in de eerste week moet je er verplicht 3 hebben. We zijn nu 2,5 week verder, en hebben er pas 2 gehad. Daar gaat iets mis. Ze roepen ook heel leuk om "There will be a fire drill in 2 minutes". Ook vertellen ze dan even welke gedeeltes van de school via welke uitgang naar buiten moeten. Oftewel, ze kondigen aan dat er een paar minuten later een brandoefening gaat komen, en dan gaan ze nog even herhalen waar je heen moet. Ik snap het nut van die brandoefeningen niet meer.

Tegen iedereen wie ik heb gezegd dat atlethes hun jersey’s niet dragen in school, dat neem ik terug. Op de dag dat een sportteam een game heeft, draagt iedere speler zijn shirt. Op die dagen zie je echt overal waar je kijkt soccer en of football players lopen! Amerikanen zijn trots op hun land, trots op hun staat, trots op hun school én trots op hun team en dat willen ze het liefst aan iedereen laten weten. Veel mensen dragen daarom ook shirts waar op staat ‘West Virginia’ of ‘Oak Hill’ en in elk lokaal hangt een Amerikaanse vlag, net als in elke vlaggenmast en elke winkel.

We hebben ook onze eigen politieagent op school. Tijdens de leswisselingen staat hij in de gangen om te zorgen dat alles goed verloopt, en in de ochtend en middag bij de ingang van de school. Pepperspray, teaser, gun, hij heeft het allemaal. Op de vraag waarom we een agent hebben kreeg ik als antwoord 'rednecks'. Rednecks zijn de echte country mensen, en je kan ze herkennen aan hun legerkleding. Het schijnt voor te komen dat ze soms hun geweren meebrengen naar school, of drugs. Daarom is er ook eens in de zoveel tijd een drugscontrole in school. Is er nog niet geweest, maar dan komen ze echt met speurhonden in alle lokalen en moet je tegen de muur staan etc. Super amerikaans.

Op school hebben we ook een dresscode, niks extreems, maar hij is er wel. Zo mogen er geen bh bandjes zichtbaar zijn, geen croptops, geen doorschijnende shirts en broekjes mogen maximaal tot 2 inches onder je vingertoppen zijn. Hoe dan ook, je wil de regels niet overtreden want dat kan je lunch detention (kantine vegen tijdens je lunch) of een schorsing opleveren. Mijn broekje was lang genoeg vond ik, en ik heb er geen enkele opmerking over gekregen tot m’n 7^e uur. Toen moest het natuurlijk fout gaan. Er werd me vriendelijk verzocht door een groepje docenten die op duty stonden het broekje in het vervolg niet meer aan te trekken, en als ik het wel ga doen zitten er consequenties aan. Ze waren soepel omdat ik nieuw ben, én een exchange student, maar in het vervolg kan ik het schudden. Toen ik daarna uit de les gehaald werd door de principal verwachtte ik dat ook hij me kwam vertellen dat mijn broekje te kort was. Maar hij heeft er niks over gezegd, hij wilde gewoon weten hoe het met me ging :)

Vorige week maandag voelde ik een oorontsteking opkomen, na ongeveer 2,5 week in Amerika. 2 jaar geleden kreeg ik ook een oorontsteking na 2,5 week in Amerika, zeer toevallig. De apotheker in Kroger (supermarkt) zei dat ik gewoon ibuprofen moest slikken, en dat het dan wel over ging. Daar dacht Delmas anders over, en toen zijn we die woensdag naar de dokter geweest. Het blijkt een soort allergische reactie te zijn op iets wat hier in de lucht hangt, dus ik mocht aan de antibiotica! Gelukkig is het nu over, maar ik moet wel de rest van het jaar pillen gaan slikken om dit in het vervolg te voorkomen!

Nu zit ik lekker in het zonnige en warme Myrtle Beach, South Carolina. Maandag is het Labor-day, dus dan zijn we allemaal vrij van school. Het is hier zo anders dan in West Virginia, en ik vind het geweldig hier. De palmbomen, de zee, de zon en ook het zwembad doen iets heel goeds met je humeur na al dat herfst-achtige weer afgelopen weken in WV! Toen ik gister bij een meer stond riep Delmas dat ik op moest passen voor de alligators. Ik dacht dat het een grapje was, maar ze zitten hier echt! Ik heb ze nog niet gespot, en ik hoop dat ik ook niet dat er opeens eentje naast me verschijnt als ik weer eens niet zit op te letten.Afgelopen vrijdag had ons footballteam de eerste game, we zijn dik ingemaakt maar ze waren wel allemaal enthousiast over de halftime-show ;) Ik was er helaas niet bij, maar ach, ik zit hier in het warme South Carolina. Mij hoor je niet klagen!

Ik zit nu precies 1 maand en 1 dag in de USA, daar kwam ik ook pas gister achter want ik houd het om eerlijk te zijn niet echt bij. Gelukkig zijn er genoeg mensen die dat wel doen, dus daar profiteer ik van! Ik voel me hier onwijs thuis, en heb in tegenstelling tot anderen nog geen last gehad van heimwee :))

In deze 4 weken heb ik onwijs veel leuke dingen gedaan, en de tijd vliegt voorbij. Verschillende keren eten in de kerk, surprise party gehad voor Jared (kleinzoon van mijn hostparents, hij is 22 geworden), shoppen, en we zijn naar Summersville lake en de New River Gorge Bridge geweest en wauw dat is zo mooi! Ik heb een aantal foto’s in mijn fotoalbum gezet waar jullie dat kunnen zien, en op facebook staan er nog meer!

Ain’t coming home yet!

Liefs, Colet

~ Leuk weetje: Onze school is op het nationaal nieuws geweest want we hebben slangen in school. Die vallen soms uit het plafond, en veel ouders zijn boos dat ze ons nog steeds naar school laten gaan terwijl er slangen zijn. Gelukkig zijn het baby slangen, maar slangen zijn en blijven slangen haha.

Eerste schooldag en ander drama.

De ochtend dat ik mijn vorige blog plaatste begon heel gewoon en relaxed, helaas kwam daar al snel verandering in want het bleek dat mijn hostdad in het ziekenhuis lag! Hij was onwel geworden op het werk en naar de eerste hulp gebracht, hij moest een nachtje blijven slapen. Gelukkig mocht hij de volgende dag gewoon naar huis! Wat er precies aan de hand was is niet relevant voor jullie ;) Woensdag zijn we naar Beckley gereden om te lunchen met Delmas, en daarna te gaan shoppen in de Mall. Ookal is de mall vrij klein, er is hier wel een Victoria Secret! Wij Nederlanders beginnen altijd lekker vroeg met Sinterklaas spullen in de winkel gooien, maar die Amerikanen kunnen er ook wat van. Volledige afdelingen met kerstbomen, kerstballen, kerstsokken en andere kerstversiersels. Ja in augustus al. Ik mag dit jaar kiezen in welke kleur we de boom gaan versieren, maar hé, wie denkt daar nou in augustus al over na?!

De rest van de week heb ik vrijwel allemaal op Collins Middle School doorgebracht. (Middle School is grade 5 tot 8, en High School is 9 tot 12) Mijn hostmum is lerares op CMS, en op 3 avonden hadden ze Open House. Dat betekend dat alle kinderen hun rooster komen ophalen, en de nieuwelingen een rondleiding door school krijgen. Op deze avonden heb ik heel erg veel collega’s van Nancy ontmoet, en iedereen was onwijs aardig. Een andere dag hebben we heel Nancy’s lokaal klaar gemaakt voor het nieuwe schooljaar, veel geschuif met tafels en gesjouw met boeken die dag.

Op de donderdag gingen we naar Oak Hill High School om mij in te schrijven en vakken te kiezen. Heel veel docenten wisten al dat ik kwam, dus ik werd hartelijk ontvangen. Het was nog wat gedoe, maar ik ben een Senior geworden! Dus ik mag nog een keer het laatste jaar doen, precies wat me leuk leek. Nancy wilde graag wat uitdaging voor me, dus ze hebben me in AP English gezet. De levels gaan hier van 1-2-3-4-Honors-Advanced Placement. AP is op college niveau, en je krijgt er ook internationale credits voor. Geen idee of ik wat aan die credits heb, maar voor de Amerikaanse kids is het wel erg gunstig. Het komt er dus op neer dat ik op het hoogste niveau Engelse Literatuur krijg, ik weet nog steeds niet wat ik daar van vind.

Zaterdag hadden we een groot feest bij Jerry & Sue, ze waren 50 jaar getrouwd, dus met heel veel familie en vrienden lekker gegeten. Jerry en Sue zijn de ouders van Cindy, Cindy is de vrouw van Braden, en Braden is de zoon van mijn hostparents. Snap je het nog? Zo nee, dat kan ik heel goed begrijpen. Ik was van plan een stamboom te tekenen, zodat het ook voor mij wat duidelijker werd, maar dat plan heb ik laten vieren. Onmogelijk. Ik heb het gevoel dat iedereen in dit dorp verwant is aan elkaar, dus daar gaan we maar niet aan beginnen.

De gevreesde eerste schooldag was aangebroken. Ik had geen idee wat ik kon verwachten die dag, ik had er best wel zin in maar was ook heel erg nerveus. Om 05.45 ging de wekker, en om 06.45 reden Delmas en ik naar school. (Delmas brengt me elke dag naar school yay) Iedereen moest verzamelen in de kantine, en pas om 07.10 mag je naar je lokaal lopen. Ik vind het nog steeds een stomme regel, maar ja, het is Amerika. Ze zijn hier dol op stomme regeltjes. Mijn eerste uur was Homeroom, dat is een soort mentor uurtje. Hier krijg je allemaal dingen uitgelegd en een hele stapel papieren mee naar huis die je ouders moeten ondertekenen. Van mijn oorspronkelijke 1^e uur was nog vrij weinig over dus we hebben ook niks gedaan. Vanaf dat moment was de officiële drama dag begonnen. Ik had namelijk nog geen geprint rooster gekregen. Dat zouden ze me het 1^e uur komen brengen, maar dat hebben ze niet gedaan. Samen met m’n homeroom teacher toen naar de counselor (roostermaker) gegaan om te vragen hoe dat zat, maar ze zei dat ze het a.s.a.p zou regelen. 2^e uur was Math 3, en aangezien ik al 3 jaar geen wiskunde heb gehad, geen rekenwonder ben, en alle termen in het Engels waren was dit uur geen succes. Gelukkig zitten er maar 7(!!) mensen in mijn klas, dus er is genoeg ruimte voor persoonlijke aandacht. 3^e uur Spaans 1, maar aangezien ik nog steeds geen geprint rooster had en er nergens op de bordjes stond in welk lokaal Mr. Rodriquez les gaf kon ik het niet vinden, natuurlijk kon ook niemand me helpen dus ik ging maar naar de Main Office. Ik dacht slim te zijn en gelijk om een geprint rooster te vragen, want dan kon ik de rest van m’n uren ook vinden, maar die konden ze me niet geven. Ik werd verzocht naar de bibliotheek te gaan want daar was het kantoor van de counselor, helaas waren er nog 10 andere mensen voor me dus ik besloot te wachten. Op dat moment kwam de principal, Mr. Payton, langs en hij zag me staan. Situatie uitgelegd en hij zei dat hij het wel zou regelen en ik dus met hem mee moest komen. Normaal is het niet zo positief als alle docenten je naam al kennen op de eerste dag, maar voor mij pakt het wel lekker uit! Helaas kon Mr. Payton mijn rooster nog niet printen, want de counselor had me nog niet eens ingevoerd in het systeem. Mrs. Hayes, de 2^e principal, heeft me toen maar naar m’n lokaal gebracht. Eindelijk. Spaans 1 zit vol met Freshmans (kinderen van 13/14), en het niveau ligt heel erg laag. Niet het lesniveau, maar de intelligentie van die kinderen. De meest domme opmerkingen hoor je tijdens dat uur. 4^e uur was Honors Civics, alles over de Amerikaanse overheid. Best interessant en dit uur was eigenlijk wel oké!

Maar toen kwam mijn 5^e uur, de pauze. (Ja, dat is een ingeroosterd uur) Omdat ik vrij vroeg m’n bord eten had, ben ik gewoon maar ergens gaan zitten. Fout. Doe dat nooit. Ik was fijn aan de ‘neger-tafel’ gaan zitten, en dat werd volgens mij niet echt gewaardeerd. Iedereen keek me aan met blikken waaruit je duidelijk kon opmaken dat ik aan de verkeerde tafel zat. Gebeurt mij weer. 6^e uur was yearbook voor mij, maar toen ik in het lokaal kwam bleek yearbook helemaal niet dat uur te zijn. Weer op naar de counselor. Gelukkig was er helemaal niemand nu, en kon ze me snel helpen. Op dat moment heeft ze me e i n d e l i j k ingevoerd in de computer, en mocht ik een nieuw vak kiezen voor mijn 6^e uur. Sociology is het geworden, de studie van menselijk gedrag in groepen. Veel beter dan yearbook!! 7^e uur had ik NFF, iets met eten, maar niemand weet waar de afkorting voor staat. Toen ik binnen kwam zag ik 2 mensen zitten aan een tafel waar ik al mee gepraat had, dus ik was blij. Eindelijk een goed uur. Dacht ik. Maar toen kwam de docent binnen. Voor iedereen die de film Mathilda heeft gezien, dit was mevrouw Bulstronk 2.0. 8^e uur was band, en dat was oprecht gezellig. Ik leen een klarinet van school, en mama heeft mijn mondstuk opgestuurd dus ik kan wel op mijn eigen mondstuk spelen.

Om 14.25 zijn we uit, en ik wist dat ik schoolbus 67 moest hebben. Dat was me althans verteld. Toen ik de chauffeur vroeg of hij naar mijn straat ging zei hij nee. Daar gaan we weer. Ook 2 andere chauffeurs hebben me verteld dat ik niet in hun bus moest. Gelukkig stond Mrs. Hayes daar, de reddende engel, en na een telefoontje naar het kantoor bleek dat ik bus 250 moest hebben. Voor de zekerheid toch maar even gevraagd aan de chauffeur of hij naar mijn straat ging, en ja dit was de goede bus! Toen ik na 20 minuten nog de enige in de bus was wist ik al hoe laat het was. Verkeerde bus. Gelukkig was de chauffeur zo aardig om me toch thuis af te zetten!

Oftewel, mijn eerste schooldag was een disaster. De 2^e en 3^e dag gingen gelukkig veel beter, en ik zit nu tijdens de lunch bij een aantal hele gezellige mensen. Het zijn de slimme coole kids, dus ik heb ook geen last van domme vragen! Deze vriendengroep weet precies waar Nederland ligt, welke taal we spreken en dat Amsterdam de hoofdstad is. :) Mevrouw Bulstronk is minder erg dan verwacht, en de zoon van Mr. Rodriquez komt volgende week naar school, dus dan ben ik ook niet meer de enige buitenlander! (Mr. Rodriquez komt uit Spanje, en woont pas 1 week in WV) De rest van mijn docenten, de andere docenten in school en de principals zijn onwijs aardig, daarnaast hoef ik ook bijna nooit meer met de schoolbus, want ik heb band practice na school! Misschien dat het toch allemaal niet zo erg is als het lijkt :)

Mijn rooster is nu:

• 1st period AP English
• 2nd period Math 3
• 3rd period Spanish 1
• 4th period Honors Civics
• 5th period LUNCH
• 6th period Sociology
• 7th period NFF
• 8th period Band
• ---- After school band practice

Liefs, Colet

Ondanks dat ik dit geweldige avontuur beleef, zijn er nog ongeveer 200 exchange-students niet geplaatst. Waaronder 16 Nederlanders, mijn vriendin Marisa is er 1 van. De kans is groot dat ze niet alle 16 meer geplaatst worden, want als ze op 1 september nog niet geplaatst zijn mogen ze niet naar Amerika en kan hun droom dus geen werkelijkheid worden. Ik hoop op een wonder, en dat ze toch allemaal geplaatst worden in de komende 2 weken, zodat ook zij hun droomjaar waar kunnen maken. Het is jullie gegund en ik duim voor jullie!!

~ Sorry voor de onwijs lange verhalen, wen er maar vast aan :)

Het begin van het avontuur!

Goedemorgen/middag, (Het ligt er maar net aan in welke tijdzone je zit)

Ik ben BIJNA over m’n jetlag van 6 uur tijdverschil heen, helaas nog niet helemaal. Nu ik dit schrijf heb ik net m’n ontbijtje achter de kiezen, toast met nutella. Omnomnom. Gelukkig is mijn familie niet zo’n fan van cereal, dus dat komt mooi uit want daar wordt ik ook niet zo blij van.

Woensdagochtend moesten we om 4 uur ons bed uit, om op tijd op Schiphol te staan. Na in het condoleance register voor de vlucht van Malaysia Airlines geschreven te hebben en m’n koffer laten inchecken konden we na een moeilijk afscheid door de douane. Op naar New York!! De 8,5 uur durende vlucht was lang, maar we zijn veilig geland. Toen we eindelijk in het hotel aankwamen en de kamer indeling bekend werd, ik sliep met Frederieke, Wietske en Lauren op een kamer, doken we allemaal het zwembad in. Eigenlijk hadden we ontzettend honger maar we moesten wachten tot de Duitsers zouden arriveren. Het eten waar we allemaal zo naar uitkeken viel vies tegen, de pizza was niet lekker en de salade smaakte onwijs chemisch. Snel naar bed want de volgende dag moesten we weer vroeg op!

Dag 1 in NY was onwijs leuk, we zijn naar Central Park geweest, 5th Avenue, geluncht bij een hele grote Macy’s en toen door naar SoHo en China Town om te shoppen. Helaas was er na de lunch een Duitser kwijt, en moesten we wachten. In China Town dacht ik leuk bij de Starbucks een ‘Iced Coffee’ te bestellen, GROTE FOUT. Ik kreeg gewoon een beker met koude koffie en ijsklontjes, dat doen we dus nooit meer haha. Mijn naam was trouwens gespeld als ‘Coulextte’, de man achter de kassa keek al erg moeilijk toen hij m’n naam hoorde.. Daarna hebben we over de Brooklyn Bridge gelopen, en vervolgens gingen we in de bus naar het Hard Rock Cafe voor het avondeten, en men ik ben in lange tijd niet zo misselijk geweest in de bus als die dag, geen pretje. Als ‘toetje’ kregen we bij het HRC een schaaltje koekjes, maar aangezien Lana, Esmée, Liesanne en ik het echt niet op kregen vroegen we als echte Amerikanen om een doggybag, daarin hebben we als echte Nederlanders alle koekjes van 4 verschillende tafels gestopt. (oeps) Wij hadden genoeg koekjes om dag 2 door te komen :) Na het avondeten waren er weer 3 Duitsers kwijt, waardoor we niet naar Top of the Rock konden. Onwijs balen, dus we gingen maar terug naar het Hotel om te slapen.

Dag 2 in NY was heel erg druk, maar nog steeds erg leuk.. Omdat we gister niet naar Top of the Rock konden zouden we dat vandaag doen, dus het hele programma werd ingekort. Als eerste gingen we naar Ground Zero, onwijs indrukwekkend! Na 5 minuten gingen we al weer weg, want we moesten de boot halen voor een boottocht over de rivier. Dat was super leuk, en natuurlijk heel veel foto’s gemaakt! Daarna lunchen in het Financial District, eerst 10 minuten in de rij gestaan voor de Sushi-bar met Anouk, en op het laatste moment toch gekozen voor pasta. Slechte keus. De koekjes van gister toen maar als lunch gegeten :) Snel in de bus naar de metro en met de metro naar Coney Island, dat is een soort kermis aan het strand in Brooklyn, natuurlijk hadden we vertraging en deden we er een uur over. Ondertussen werd er omgeroepen ‘We are delayed because of train traffic, it happens’ IT HAPPENS!!! Wat een geweldig excuus. Op Coney Island met Laetitia en Liesanne in de Cyclone geweest, dat is de oudste achtbaan van de wereld en hij is van hout dus lekker wiebelig, so much fun! Daarna pizza wezen eten bij een hele goede pizzeria in Brooklyn. Snel in de bus naar Top of the Rock en Times Square! Op Times Square met Laetitia en Anouk naar de Disney World geweest, daar voel je je echt zo gelukkig!! Terug in het hotel snel de koffer inpakken en laatste momentje met Liesanne, Esmée en Lana doorgebracht want om 3 uur moest ik weer op.

Met 2 uurtjes slaap gingen we naar het vliegveld voor onze doorvluchten, mijn eerste vlucht was echt heerlijk. De stoelen zaten geweldig, en naast me zat een Indiër. Op een of andere manier ruiken Indiërs altijd onwijs lekker dus ik heb 2 hele chille uren gehad. Helaas kwam daar de gevreesde overstap, maar mijn nachtmerrie veranderde in een droom met roze pony’s en regenbogen want de overstap ging zo makkelijk! Na een uur in een klein vliegtuigje kwam in eindelijk aan op Charleston, West Virginia en daar stonden Delmas en Nancy op me te wachten! Ik had verschrikkelijke honger want ik was al 7 uur wakker maar had nog niks gegeten, dus gelijk een pizza besteld. (alweer, I know) Natuurlijk ging ik gelijk de fout in, want toen ik al halverwege mijn pizza-punt was kwam ik er achter dat we eerst moesten bidden. Oeps. Gelukkig konden ze er om lachen en vonden ze het niet erg. Toen we thuis kwamen en ik het huis bekeken had gelijk een middagdutje genomen in mijn 2-persoonsbed want ik was heel erg moe. S’avonds hadden we een dinner party, en er kwamen 3 vrienden eten. Eentje had een Pandora armbandje met een bedel van een wereldbol voor me gekocht, zo lief!!

Zondag ochtend naar de kerk geweest, en zo veel mensen ontmoet! Ik denk wel een stuk of 40, en ik weet nog 6 namen. Dit gaat wat worden. Wel heel veel complimentjes kregen over mijn Engels, want dat schijnt heel goed te zijn. Ik was trouwens erg verbaasd, want de mensen praten hier vrij langzaam en met een heel erg Southern accent. Weten jullie ook gelijk met wat voor accent ik straks terug kom ;) S’middags naar de AT&T geweest voor een simkaart, ik heb alleen geen flauw idee wat mijn nummer is.. Maar die hebben jullie ook niet nodig want mijn Whatsapp staat nog op mijn Nederlandse nummer :) Ook gelijk naar de Wallmart geweest, en o daar wordt je zo gelukkig van! Oreo’s met pindakaas smaak gekocht, ik heb ze nog niet geproefd maar ik weet zeker dat ze onwijs lekker zijn!! S'avonds naar een optreden geweest in het Amphi Theater hier in het dorp van een bandje uit Nashville, Tennesee; The Farm Hands. Heerlijke Country Music! Vandaag ga ik een bankrekening openen, en ergens deze week naar school om een vakkenpakket te kiezen. Verder zie ik wel wat we gaan doen!

PS. Door een grote storing bij Reismee.nl is mijn hele mailinglist weg, dus als je het leuk vindt om up to date te blijven en een mailtje te krijgen bij een nieuw verhaal moet je even je mail adres ergens rechts in de balk invullen!

Liefs, Colet

West Virginia, mountain momma!

Hi everyone,

Ik had verwacht dat ik pas over een maandje of 4 een nieuwe blog zou gaan plaatsen, maar ik kreeg afgelopen woensdag al het telefoontje dat er goed nieuws was! Maandag was mijn profiel van de Amerikaanse site verdwenen, dus ik had de plaatsing al wel een beetje zien aankomen.

Ik ga wonen bij de familie Wolfe in Oak Hill, West Virginia. Een klein dorpje met ongeveer 8000 inwoners. Mijn host parents heten Nancy en Delmas Wolfe, en hebben een hondje genaamd Mr. Doodles. Nancy en Delmas zijn rond de 60 en hun 3 kinderen (Tami, Braden en Kristin) hebben het nest allemaal al verlaten. Ook hebben ze 5 klein kinderen en zelfs al een achterkleinkind! Ik krijg er dus een hele familie bij! Iedereen woont in Oak Hill, behalve hun dochter Kristin, zij woont met haar man en 2 zoons in South Carolina.

Dat is ook een van de redenen waarom Nancy en Delmas een jaar geleden een huis hebben gekocht in Myrtle Beach, South Carolina. Ze gaan vaak naar hun 2e huis toe, want het is 'maar' 6-7 uur rijden, vrij weinig voor Amerikaanse begrippen. Als jullie dus foto's voorbij zien komen van mooie stranden met blauw water en palmbomen weten jullie waar die vandaan komen ;)

Ik ga naar de Oak Hill High School, de plaatselijke school met ongeveer 1000-1200 leerlingen. Ze bieden veel verschillende sporten, clubs en vakken aan dus ik ben helemaal gelukkig! Zoals elke school en elk sport team in Amerika heeft OHH haar eigen mascotte; een duivel! Het football team heet de Red Devils, dus vandaar de ietwat vreemde mascotte. (Daarom zijn de schoolkleuren ook rood en zwart) De school begint elke dag om 7.10 AM, het wordt aardig pittig om zo vroeg op te staan aangezien ik nu al moeite heb om voor 7.30 AM mijn bed uit te komen..

De eerste lesdag is rond 18 augustus, dus ik zal waarschijnlijk eind juli/begin augustus vertekken naar New York om daar eerst 3 dagen rond te banjeren met andere exchange students, en vanuit New York vlieg ik in mijn uppie richting West Virginia. De precieze datum weet ik dus nog niet, die krijg ik in april/mei te horen.

Nu nog dat HAVO-diploma binnen slepen, en dan kan ik vertekken! Ik kan in ieder geval niet wachten om Nancy en Delmas te ontmoeten en te gaan wonen in het mooie en grote Amerika.

Liefs, Colet

Vrijdag de 13e

Vrijdag de 13e, de eerste keer in 2 weken dat ik niet stiekem even op de site van de Ayusa keek of mijn naam al tussen de exchangestudents stond, voor dat ik naar school vertrok. Na 2 uurtjes te hebben doorgebracht bij Hakstege keek ik op mijn telefoon, en toen ik allemaal whatsappberichtjes met 'Gefeliciteerd!!' zag ging er nog niet gelijk een belletje rinkelen. Pas daarna zag ik de mail van Travel Active met de verlossende woorden:

'Hoi Colet,GEFELICITEERD!Je bent geaccepteerd voor het High School programma in Amerika en het uitgebreide acceptatiepakket komt zo snel mogelijk jouw kant op!'

Eindelijk kwam de bevestinging dat ik geaccepteerd was nadat mijn pakket 2 weken geleden was opgestuurd naar Amerika. Geen ongeluksdag voor mij dus, vrijdag de 13e kon niet meer stuk! Ayusa (de Amerikaanse organisatie) gaat nu op zoek naar een gastgezin en een school, en ze zeggen dat het gemiddeld 3 maanden duurt om een geschikt gezin te vinden. Als ik een berichtje krijg over een gastgezin zal ik dat natuurlijk gelijk met jullie delen!

Liefs,Colet