Het is toch wel bijzonder om 9/11 mee te maken in Amerika. Je kan het een beetje vergelijken met dodenherdenking op 4 mei. Via de intercom werd er na de ochtend meldingen om een moment stilte gevraagd, en tijdens dat moment was er een trompet te horen in school. Daarnaast werden er op alle tijdstippen dat de vliegtuigen in het WTC, het Pentagon en in Pennsylvania crashten, en op de tijdstippen dat de WTC torens instortte weer momenten stilte gehouden. Erg indrukwekkend. De angst voor terroristische aanslagen leeft hier nog steeds heel erg, en dat hele gedoe met ISIS maakt het er niet beter op. Woensdag avond heeft Obama een speech gehouden over de plannen die gemaakt zijn om ISIS te bestrijden, en ik heb er nog geen positief woord over gehoord. West Virginia is een erg Republikeinse staat, en dat is duidelijk te merken. Ik probeer m’n mond te houden als het weer eens gaat over alle dingen die Obama 'niet goed' heeft gedaan. Als er wel naar mijn mening gevraagd wordt, en ik met mijn open mind vertel hoe ik er over denk wordt dat niet altijd gewaardeerd. Mijn vriendin Lindsey is tot nu toe de enige Democraat die ik ontmoet heb, dus als ik weer eens niet snap waar al die Amerikanen nou zo moeilijk over doen, legt ze me dat uit.

Van die dagen in South Carolina hebben we heerlijk genoten met z’n 3^e. Helaas kon het natuurlijk niet allemaal feest zijn, en ben ik (onhandig als ik ben) een complete sleutelbos kwijt geraakt. Sleutels van het huis, én de enige sleutel van het zwembad zijn kwijt. We hebben overal gezocht, mensen ingelicht dat ze zoek zijn, restaurants gebeld waar we hebben gegeten, maar ze zijn echt helemaal nergens te vinden. Mijn hostparents zijn niet boos, ze vinden het alleen vrij vervelend dat er een sleutelhanger aan zit waar het huisnummer op staat. (Les 1. Hang nooit je huisnummer aan je sleutelbos.) Natuurlijk raakte de bos zoek op de 1^e dag, dus de rest van de dagen heb ik over het hek moeten klimmen om het zwembad in te kunnen.

Ook dacht ik dat m’n oren het wel aan zouden kunnen om onderwater te zwemmen, grote fout. Ik kreeg opnieuw een oorontsteking, en deze keer was het nog erger dan de vorige keer. Nog sterkere antibiotica gekregen van de dokter, en hopen dat dit de laatste keer was dit jaar.

Na een kort weekje school had ik vorige week mijn eerste footballgame! Door mijn oorontsteking kon ik niet spelen met de marching band, maar dat vond ik niet zo heel erg. Nu kon ik mijn eerste game ‘gewoon’ meemaken, en genieten van alles wat er om me heen gebeurde. Iedereen droeg rode of zwarte kleren, en verschillende jongens hadden hun complete bovenlichaam ingesmeerd met rode en zwarte verf. De school-spirit is echt geweldig! Kaddie heeft me de regels van het football uitgelegd, maar ik snap er nog steeds niets van. Maakt niet uit, het is gezellig en daar gaat het om! We hebben wel weer verloren, en ik begin in te zien dat we niet echt de beste school zijn qua sporten. Want de voetbal en volleybal teams zijn nou ook niet echt om over naar huis te schrijven… Na de game zijn we (Kaddie, Lindsey, Mary Kate, Rachel en Molly) naar Sheetz geweest, zo’n 15 minuten rijden vanaf school. Sheetz is eigenlijk een tankstation, maar het is hier erg populair onder de jeugd. Veel mensen gaan er na de game heen, dus het is een drukke boel dan!

School word steeds leuker, eindelijk begin ik mensen te herkennen als ik in de gang loop, en ik snap ook steeds beter hoe de dagen in elkaar zitten. Aangezien eigenlijk iedereen boven de 16 hier een eigen auto heeft, kunnen ze ook zelf bepalen hoe laat ze aankomen op school. De meeste komen pas aan tussen ‘de eerste en tweede bel’. Ik ben meestal al op school voor de 1^ebel, omdat mijn hostdad zelf ook naar z’n werk moet. Dat betekend dus eigenlijk dat bijna iedereen die ik ken pas later aan komt, en ik dus in m’n uppie in de gymzaal of kantine moet gaan zitten. Er is namelijk de mooie regel dat je pas na de 1^e bel naar je lokaal mag lopen, dit om te voorkomen dat mensen zich gaan ophouden in de gangen, en als er gevechten uitbreken zijn de docenten en politieagent er snel bij. Jammer genoeg gebeurd dat best vaak. Er wordt dan heel hard ‘FIGHT’ geroepen, en van alle kanten komen dan docenten aangestormd om de heethoofden uit elkaar te halen. Op Collins Middle School hier in Oak Hill ging het dinsdag goed fout, met ziekenhuis opname tot gevolg. Ja, de gevechten gaan er hier hard aan toe. Jongentjes van 12 die elkaar het ziekenhuis in schoppen, het is maar wat je gewend bent. Maar terug naar de eenzame ochtenden, die zijn er eigenlijk niet meer want ik heb nu een vriendin die ook elke ochtend al op school is voor de eerste bel gaat. Haar naam is Abbey en ze zit ook in de band. Ze is een freshman, dus een stukje jonger maar de ochtenden zijn nu een stuk leuker!

Wat trouwens heel apart is, is dat de school geen ramen heeft. Het lijkt een soort gevangenis. De eerste week voelde ik me heel erg opgesloten als ik me realiseerde dat er geen ramen waren in de lokalen en gangen, maar ondertussen is het redelijk normaal geworden.

Vorige week konden we inschrijven voor clubs, een soort groepje dat elke woensdag bij elkaar komt. Je hebt heel erg veel verschillende clubs zoals drama club, glee club, chess club, hunting-tactics club (ja echt, ze bespreken wat de beste jaagtechnieken zijn, welke geweren je het beste kan gebruiken etc.) en nog veel meer. Ik was die dag niet op school maar Lindsey heeft ons ingeschreven voor cake-decorating club, archery club (boogschieten) en nog iets. Geen idee of het leuk is want we hebben nog geen meetings gehad voor clubs, maar we zullen zien!

Toetsen hier op school zijn compleet anders dan in Nederland. Je krijgt hier punten voor je huiswerk, hoe goed je mee doet in de les, en voor de toetsen. Super makkelijk dus om een goed cijfer te scoren. Je huiswerk hoeft niet eens allemaal goed te zijn, zolang je het maar gemaakt hebt. De toetsen zijn ook veel makkelijker, bijna alles is meerkeuze. Docenten gaan de dag voor de toets de hele toets door, en vertellen precies wat je moet weten en welke vragen er gesteld gaan worden. Ik snap niet hoe je dan nog kan leren. Bij Math schrijft de docent zelfs een uitgewerkte formule op het bord ‘voor het geval dat je het niet meer snapt’. En als je iets niet begrijpt tijdens een toets, leggen de docenten je wel even uit hoe het werkt of wat het antwoord is. Zo zei de docent van Foods dat dit de moeilijkste toets van het jaar zou zijn, en we mochten de laatste 5 minuten onze aantekeningen erbij pakken. Ik had als enige van de klas een 100 (hoogst haalbare), en dat zonder moeite te doen. Ik sta dan ook voor al mijn vakken een A, behalve voor AP Literature, daar sta ik een B. Voor Foods heb ik zelfs een percentage van 113%, want ik kreeg extra punten omdat ik de mooiste tekening van de klas had gemaakt. Zo makkelijk gaat het dus.AP Literature is mijn enige echt moeilijke vak, maar ik wil het niet wisselen voor gewoon Engels want dan hoef ik helemaal nergens mijn best meer moeite voor te doen. Daarnaast is mijn docent ook de leukste docent die je kan hebben, dus ik wil liever iets harder werken en wel in haar klas blijven dan wisselen.

Ook hebben we een nieuwe band director, en ik ben zo blij! Hij is veel beter dan de oude, en we spelen eindelijk ook leuke muziek die iedereen kent. Zo spelen we Happy van Pharrel, Shake It Off van Taylor Swift, en Bang Bang van Jessie J, Ariana Grande en Nicki Minaj. Veel leuker dan de oude nummers waar ik nog nooit van gehoord had!

Afgelopen zondag hadden we met de kerk een picknick en een veiling. Natuurlijk was er veels te veel eten, maar het was onwijs gezellig! Bij de veiling is het de bedoeling dat iedereen wat maakt of koopt. Zo worden er koffiepotten geveild, maar ook zelfgemaakte fudge en tuinbanken. De voorwerpen worden voor absurde bedragen verkocht, en het is hilarisch om te zien. Zo werd voor de fudge $150 neergelegd, en het hoogste bedrag was $660 voor een zelfgemaakt hobbelpaard. Ik geef toe, het hobbelpaard was echt onwijs mooi! Er worden zulke bedragen neergelegd omdat al het geld voor een goed doel is. De streek waar ik woon, het dorpje waar de kerk in staat is nog erger, is best arm. Van al het geld wat wordt opgehaald worden kerstcadeautjes gekocht voor de arme kinderen in de regio, en ook krijgen de arme gezinnen een bedrag om ingrediënten voor een kerstmaal te kopen. Ik vind het helemaal mooi. We hebben die middag een geweldig bedrag van $4620 opgehaald, dus deze kerst kunnen we weer veel kinderen blij maken!

Omdat het zo arm is, hebben we elke woensdag ‘caravan club’ met de kerk. Vraag me niet waar de naam vandaan komt. Tijdens caravan club hebben de kinderen eerst een soort kerkdienst, en daarna geven we ze te eten. Het is onwijs gaaf om te zien hoe erg het gewaardeerd wordt door de kinderen, en ik denk dat dat ook de reden is waarom de mensen uit de kerk dit doen. Het is wel vrij apart om op ‘s morgens met een aantal van hen in de klas te zitten, en ze ‘s avonds eten te serveren.

Aangezien iedereen hier een auto heeft hoor je ook veel meer over ongelukken. In deze 21 dagen dat ik naar school ben geweest hebben al 3 mensen uit mijn klas een ongeluk gehad. Sommige hebben brandwonden omdat hun auto in de fik vloog, anderen komen er met een gebroken neus vanaf, maar in mijn AP Literature klas zit nu een meisje die haar nek gebroken heeft en de komende tijd met zo'n mooie kraag rondloopt. Ik ben bang dat het een keer echt heel erg fout gaat. Ondanks dat de alcohol leeftijd hier 21 is, zijn er heel erg veel jongeren die wel drinken. Helaas gaan tieners daardoor ook dronken achter het stuur zitten, en dat is de aanleiding voor ongeveer de helft van de ongelukken.

De Amerikanen zijn hier ook allemaal heel erg blij met hun koffiemachine. Ze hebben bijna allemaal een Keurig. Ik heb nog nooit van het merk gehoord, maar het schijnt de beste machine te zijn van allemaal. Helaas. Ik snap niet waarom ze dit allemaal zo lekker vinden, want gosh dat was de slechtste koffie ooit. Echt de definitie van ‘slappe bak’. Of ik hier een jaar op kan leven weet ik nog niet, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat ik de Senseo mis :(

Ik vind het trouwens onwijs leuk om jullie reacties te lezen, dat geeft me motivatie om weer 2 uur lang op m’n toetsenbord te rammen om een volgend verhaal in elkaar te flansen. Heel erg bedankt!

Liefs, Colet