Alhoewel ik er van overtuigd was dat ik tijdens deze reis geen reisblog wilde bijhouden merk ik dat ik het schrijven en delen van mijn ervaringen toch wel een beetje mis. Ook is het een stuk makkelijker om een lange blog te schrijven dan verschillende mensen via Whatsapp allemaal ongeveer hetzelfde verhaal te vertellen. Daarnaast vind ik het zelf ook heel leuk om blogs van andere stagiaires in het buitenland te lezen. Dus, ja ik ga toch maar overstag en zal proberen mijn blog bij te houden! Joepie! Momenteel ben ik al een maand op het eiland Sint Maarten waar ik 4 maanden stage loop bij de gezinsvoogdij. Na orkaan Irma in september 2017 was het allemaal een beetje onzeker of ik wel deze kant op mocht komen, maar met een beetje eigenwijsheid en voet bij stuk houden kom je toch een behoorlijk eind. Waar een wil is is een weg toch?

Maar goed, zondag 18 februari stapte ik in het vliegtuig naar Sint Maarten. Na een vlucht van +- 9 uur kwam ik aan op de Prinses Juliana Airport aan de Nederlandse kant van Sint Maarten. Een bijzondere ervaring kan je dat wel noemen want de aankomst/vertrekhal is nog niet in gebruik na Irma in september 2017. Zodra je het vliegtuig uit komt wordt je naar een grote witte tent begeleid waar een aantal bureau’s in staan, dit doet dienst als de douane. Vervolgens kan je aan de andere kant van de tent wachten op je koffer. Niks geen bagageband natuurlijk, dit gaat gewoon allemaal met de hand. Het is niet ideaal, maar het werkt! Eenmaal thuis aangekomen ben ik gelijk met mijn huisgenoten naar het strand gegaan. Heerlijk toch, ‘s morgens nog de ruiten van de auto krabben en ‘s middags lekker op het strand op een tropisch eiland! Mijn eerste week op het eiland liepen al mijn huisgenoten al stage dus heb ik deze week overdag vrijwel alleen doorgebracht. Helemaal niet erg om zo even te kunnen wennen op het eiland voordat stage echt begon.

De maandag erna was mijn eerste stagedag. Dit doe ik bij de organisatie Stichting Justitiële Inrichtingen Bovenwinden (SJIB). Deze organisatie heeft 2 afdelingen, de reclassering en de gezinsvoogdij. Momenteel zitten we tijdelijk gehuisvest in een klein kantoor omdat de orkaan het oude ruime kantoor verwoest heeft. Mijn afdeling zit met 8 man in een kleine ruimte en je deelt je bureau met 1 collega. Het is dus allemaal wat krapjes maar het is momenteel niet anders. Tijdens mijn 4 maanden stage werk ik volledig mee in het team en heb ik ook een gedeelde caseload met een collega. Daarnaast krijg ik begeleiding van een collega met een masters diploma Social Work dus dat moet helemaal goed komen. De rest van mijn collega’s proberen mij ook overal in te betrekken en als zij op pad gaan mag ik vrijwel altijd mee. Ondertussen ben ik al 3 weken bezig en heb ik zelf al gesprekken gevoerd, een uit huis plaatsing van 2 kinderen onder politiebegeleiding meegemaakt, interventiegesprekken meegemaakt, naar scholen geweest voor gesprekken met docenten en verschillende keren mee geweest tijdens noodgevallen. Naast al deze spannende dingen moet er ook veel gedocumenteerd worden en werk ik aan mijn schoolopdrachten en het onderzoek voor mijn minor. Gelukkig heb ik daar genoeg tijd voor want het werktempo ligt hier een stukje langer dan in Nederland. Tsja, je zit toch op de Antillen he… Mijn collega’s spreken verder bijna allemaal Nederlands dus het communiceren gaat vrij gemakkelijk. Naast Nederlands spreekt ook iedereen Engels, en sommigen spreken Papiamento. Al moet ik zeggen dat het Caribische-Engels soms erg moeilijk te verstaan is en het Papiamento al helemaal niet te volgen is. Deze 3 talen worden continu afgewisseld maar dat is ondertussen al de normaalste zaak van de wereld.

Zoals jullie allemaal weten is Sint Maarten (en de omliggende eilanden) op 6 september afgelopen jaar hard getroffen door orkaan Irma. Ik krijg dan ook veel vragen uit Nederland hoe het er hier aan toe is. Ja, er is veel schade, maar men is ook hard bezig in het Nederlandse deel om het eiland weer op te bouwen! Je ziet dan ook op veel plekken bouwvakkers, hijskranen en ander groot materiaal. Het terugbouwen gaat zeker een tijdje duren maar men is zeer gemotiveerd om het aan te pakken. Op de Franse kant is er een iets andere mentaliteit, daar is nog niet zoveel gebeurd. Het Franse deel was ook een stuk slechter gebouwd dus daar is veel schade. Aan de Nederlandse kant zijn het vooral de huizen in de armere wijken veel schade geleden hebben maar de beter gebouwde huizen (van beton) staan vrijwel allemaal nog. Je ziet op veel plekken nog wel de blauwe zeilen die op veel foto’s in het nieuws te zien waren omdat er veel daken weg zijn, maar dit is voornamelijk in de arme delen waar dus de slecht gebouwde huizen stonden. Ook zijn er hotels en andere grote gebouwen verwoest. Dit komt doordat men heeft bezuinigd op de kosten door goedkoper materiaal te gebruiken tijdens de bouw. Als zij toendertijd iets meer geld hadden neergelegd hadden deze gebouwen nog overeind gestaan. Heel slim is dat ook niet want je weet dat je in een orkaangebied zit, dus het is niet de vraag OF er een orkaan komt maar WANNEER er weer een orkaan komt. Dan neem je aan dat men daar rekening mee houdt… Toch??? Naast alle beschadigde gebouwen heeft de natuur ook een flinke klap gekregen. De meeste palmbomen die nog staan hebben vrijwel geen bladeren meer en de stranden zijn niet meer hetzelfde. Zo was het zand van Maho Beach (het meest bekende strand van Sint Maarten) allemaal weg. Dit zand is nu deels weer terug, maar er zijn stranden waar de natuur dit zand nog niet heeft teruggebracht. Het is raar om alleen maar rotsen aan te treffen als je volgens google naar een prachtig wit strand met palmbomen rijdt... Volgens de locals heeft Irma ook veel impact gehad op het water en de lucht. Het is een stuk minder warm dan voor de orkaan en de zee is niet zo helder meer als eerst. Ik merk daar niet zo veel van want vergeleken met Nederland is het water hier bijzonder helder en blauw, maar volgens de locals is het echt troebel en vies. De natuur herstelt zichzelf wel weer maar dit gaat waarschijnlijk ook nog wel even duren. Verder zie je ook veel schade aan de auto’s hier. vrijwel alle auto’s die je op het eiland ziet rijden zijn of erg beschadigd, of splinternieuw. Genoeg auto’s zonder ramen, met flinke deuken en krassen. In Nederland zouden ze in ieder geval nooit door de APK komen ;) Veel locals hoor je over het feit dat er weer een grote orkaan voorspeld is door de meteorologen tijdens aankomend orkaanseizoen. Iedereen hoopt natuurlijk van niet, want mocht er nog een orkaan in categorie ‘Irma’ over het eiland trekken dan zal er niet veel over blijven. Fingers crossed dus!

Ondanks deze grote verandering op het eiland is het echt geen reden om hier niet heen te gaan. Ik heb het hier echt onwijs naar mijn zin en geniet elke dag. Op zich is dat ook niet zo moeilijk als je berichten krijgt uit Nederland over hoe koud het is, en jij ondertussen geniet van een cocktail, 28 graden en uitzoekt naar welk strand je deze keer zal gaan ;) Het weekend bestaat hier dan ook alleen maar uit leuke dingen doen, bruin bakken op het strand en feesten. Het eerste weekend van maart was er een grote zeilwedstrijd op het eiland genaamd Heineken Regatta. Naast het zeilen was er ook 4 dagen een festival met optredens van o.a. Shaggy. Alleen maar feest dus! Op de zondag ben ik met een aantal anderen op een catamaran het water op geweest. Deze boot vaarde tussen de races door en vertelde wat er allemaal gebeurde. Ik moet zeggen dat ik niet veel snapte van de races, maar het was wel erg leuk om mee te maken! Het weekend erna heb ik met collega’s voor SXM DOET vrijwilligerswerk gedaan. We hebben bij een tehuis voor verstandelijk beperkten op de grond allemaal kleurrijke dingen geschilderd om de boel wat op te fleuren, dat was echt heel leuk om te doen! Dat weekend was er verder ook een techno beach party waar we ons prima vermaakt hebben. Afgelopen weekend was er het eerste carnavalsfeest van het jaar; The Causeway Jump Up. Carnaval begint officieel pas half april en duurt tot begin mei, maar de eerste feestjes zijn nu dus al begonnen. Deze Jump Up was een soort parade van +- 6,5 kilometer maar daar hebben we ruim 4 uur over gedaan. Dit was ook niet heel vreemd want snel lopen kennen ze hier überhaupt niet en er moest natuurlijk genoeg tijd zijn voor iedereen om flink met hun billen te schudden. Het was een bijzondere ervaring om dit te mogen aanschouwen, maar we hebben wel genoten! Zaterdag zijn we met een aantal mensen naar La Belle Creole geweest aan de Franse kant van het eiland. Dit is een verlaten resort wat door orkaan Luis in 1995 verwoest is. Sindsdien staat het resort leeg en is er niets meer mee gedaan. Ik vond het prachtig om daar doorheen te lopen en alle vervallen en verwoeste hotelkamers en andere ruimtes te bekijken. Zondag zijn we met een groepje onder begeleiding van een local naar een natural pool gelopen. 3 kwartier bergje op bergje af in de brandende zon, niets voor mij natuurlijk, maar dan heb je wel wat! Het was echt een prachtige plek waar we op uitkwamen! Als het goed is kan je rechts wat foto’s vinden van Sint Maarten voor een kleine sfeerimpressie!

Groetjes vanaf The Friendly Island,
Colet


PS Mocht je het nou leuk vinden om vaker een update te lezen, dan kan je je ook inschrijven voor de mailinglist (als je dat nog niet gedaan hebt) om een mailtje te krijgen als er een nieuwe blog online komt! Leuk he!!!!!