#MarchMadness, de term waarmee het college basketbal toernooi hier in Amerika aangeduid word. Nee, ik heb geen wedstrijd bijgewoond maar gebruik wel de hashtag. Ik had namelijk mijn eigen#MarchMadness. Laten we maar beginnen bij het begin.

Vanaf half februari ben ik 2 weken niet naar school geweest door alle sneeuw die er was gevallen. 2 weken onverwachts vrij, heerlijk toch! Er is ruim 60 cm sneeuw gevallen, en elke keer als de wegen weer een beetje sneeuw vrij waren kwam er weer een nieuwe lading uit de lucht vallen. Ik vond de sneeuw geen probleem, maar de temperaturen waren af en toe wel een béétje frisjes haha. Ik weet het niet 100% zeker meer, maar volgens mij was het op de koudste dag -26 graden met een gevoelstemperatuur van -32. Ik kan je vertellen, dat is KOUD! Hoogst waarschijnlijk de koudste temperaturen die ik ooit ga meemaken! Na deze heerlijke 2 weken thuis mochten we weer naar school, wel hadden we bijna elke dag een2-hour delayomdat het nog steeds best wel 'frisjes' was.

Als je die 2 weken vrij meerekent begon mijn#MarchMadnessdus eigenlijk al in februari. De eerste dag dat ik weer naar school ging (eind februari) kreeg ik een Whatsappje van mijn moeder of ik kon skypen, en ik had gelijk het gevoel dat er iets mis was. (Is toch best bizar eigenlijk dat je voorgevoel meestal klopt…) Thuis gelijk achter de computer gekropen om te skypen met het thuisfront en toen kwam het hoge woord er uit; het ging niet goed met Opa en de kans was groot dat hij er niet meer zou zijn als ik terug kwam in juni. Nou, dan staat je wereld even op zijn kop. Zulk nieuws is natuurlijk nooit leuk, maar het word er echt niet beter op als je aan de andere kant van de oceaan zit. Je kan nu denken “Colet waarom schrijf je hier over op je blog, is dat niet een beetje persoonlijk” maar dat kan ik je vertellen: ook dit is een onderdeel van mijnexchange year. Helaas.

Daarna stond ik voor een grote keuze. Ik kon kiezen tussen terug gaan en afscheid nemen; voor een onbepaalde tijd wachten en teruggaan met de uitvaart; of teruggaan en in Nederland blijven. (Je mag maximaal maar 1 week terug, regel van de organisatie/verzekering) Voor mij was de keus snel gemaakt en mijn familie enhostfamilystonden er 100% achter. Ik had gekozen voor terug gaan en afscheid nemen. Vanaf dat moment was het vooral dingen regelen en bellen en mailen met de organisatie, het thuisfront, opa en oma, de verzekering en de school. Gelukkig kon het allemaal best snel geregeld worden, en ik mocht zelfs mijn eigen vliegroute uitkiezen haha. Het weekend van 7/8 maart zou ik terug gaan.

De eerste week van maart begon het weer opeens meer op lente te lijken en alle sneeuw die er nog lag begon opeens te smelten. Ja dat was ook erg leuk. Ik woon boven op een heuvel dus heb er niet zo veel last van, maar als je in een dal woont is het een ander verhaal haha. Die woensdag gingen we allemaal gewoon naar school, maar in mijn eerste lesuur werden er al kinderen opgehaald door hun bus om terug naar huis te gaan. Tijdens mijn 4e les was het feest begonnen en werd er aangekondigd dat iedereen naar huis moest omdat er allemaal overstromingen waren. Máár eerst moest er geluncht worden want anders telde de dag niet als les-dag. (Gekke Amerikanen en hun regels). Samen met mijn vriendinnen ben ik toen in de auto gestapt en zijn we in een café gaan lunchen, dit was de eerste keer dat ik “gespijbeld” heb op mijn Amerikaanse high-school. Tenminste, als je de lunch skippen spijbelen kan noemen ;) En dat het Amerikaanse weer nooit te voorspellen valt was de dag erna ook wel te merken. Donderdag en vrijdag kregen we weer dik 20 cm sneeuw, en dus weer 2 snowdays haha. Helaas kon ik er deze keer niet echt van genieten want ik zat dik in de stress. Sneeuw is best leuk, maar als je die zaterdag moet vliegen zit je niet echt te wachten op al die sneeuw en mogelijke annuleringen…

Zaterdag 7 maart was het dan zo ver, op naar het vliegveld. Gelukkig vlogen bijna alle vluchten weer en zo ook die van mij :) Met een klein propeller vliegtuigje vloog ik naar Washington DC. Hele mooie vlucht, laag over de bergen vliegen die bedekt zijn met sneeuw en geen wolkje aan de lucht zien is natuurlijk helemaal te gek. Vanaf Washington DC vloog ik naar NYC, waar ik mijn vader zou ontmoeten. Hij was die week in NYC en de verzekering had me op dezelfde vlucht teruggeboekt (joepie!). Na een dikke knuffel en wat gedoe met mijn koffer zaten we toen in de trein naardowntown Manhattanom mijn spullen te dumpen in zijn hotel. We zijn pizza gaan eten in een klein restaurantje en natuurlijk eventjes naar Times Square geweest, want dat zat vlak bij het hotel haha. Zondag ochtend zijn we naar de Abyssinian Baptist Church in Harlem geweest. Dat zegt de meesten van jullie waarschijnlijk niets, maar het is een grote‘black’ church, vooral bekend om hun fantastischegospel choir. Een bezoekje brengen aan deze kerk/een dienst bijwonen stond al lang op het verlanglijstje van mijn vader maar het is er nooit van gekomen. We hadden geluk deze ochtend en mochten naar binnen en het was het zeker waard! De dienst was geweldig! Hetgospel choirwas fantastisch, maar ook de preek was erg inspirerend. Favoriete kerkdienst ooit! Na de dienst even snel een kopje koffie gedronken opBroadwayen toen op naar het vliegveld.

Na de eeuwig durendesecurity checkzaten we bij de gate en mochten we eindelijkboarden. Iedereen zat, alle spullen waren opgeborgen, we waren allemaal klaar voor vertrek. Op dat moment kwam de vervelende mededeling dat de stoel van de piloot kapot was en we niet konden vertrekken. Het goede nieuws was dat ze ergens een reserve stoel hadden en hem konden vervangen. Het slechte nieuws was dat het 4 uur zou gaan duren… Vertraging is nooit leuk, maar als je écht weg moet is het wel heel erg vervelend. Gelukkig werd de vlucht niet geannuleerd en konden we 4 uur later alsnog vertrekken. Na een relaxte 7 uur durende vlucht landde we maandag morgen 9 maart op Brussel en zijn toen in één keer doorgereden naar het huis van opa en oma.

Helaas werd het niet de week die ik gepland had en is opa op 9 maart overleden. Ik heb niet alleen afscheid genomen, zoals het plan was, maar ook de uitvaart bijgewoond.Door de omstandigheden mocht ik van de organisatie 3 dagen langer blijven en heb ik zo de kans gekregen om ook even ‘leuke’ tijd met mijn familie door te brengen.Je staat er namelijk nogal van te kijken wat er allemaal geregeld moet worden, en hoeveel tijd dat in beslag neemt!De dienst was heel mooi en er waren erg veel mensen. Ondanks dat het een hele zware, emotionele en heftige week was ben heel erg blij dat ik de kans heb gekregen om hier bij te kunnen zijn. Zulke waardevolle momenten wil je echt niet missen.

Woensdag 18 maart vertrok mijn vlucht van Brussel weer en er was me verteld dat het afscheid lastiger zou worden dan toen ik in juli vertrok. Dit viel me allemaal reuze mee en ik heb niet eens gehuild! Als je er al 8 maanden op hebt zitten dan is ‘nog maar 3 maanden’ een eitje haha ;) Het scheelt ook dat je weet waar je terecht komt en het niet meer spannend en nieuw is! Na flink wat kilometers te hebben afgelegd kwam het grootste obstakel; deimmigrations. Het ging vrij snel, dacht ik, totdat me werd verteld dat ik in een apart kamertje moest gaan zitten. Lieve help, gebeurd mij weer. Als je ooit van die programma’s hebt gekeken over de douane in Amerika weet je een beetje hoe het er aan toe gaat, dus ik zag de bui al hangen. Gelukkig viel het allemaal mee, de man in het ‘standaard’ hokje had gewoon niet goed naar mijn visum gekeken. Na een gesprekje met de andere douanier en een stempel in m’n paspoort mocht ik verder lopen. Natuurlijk had ik vervolgens bijna mijn vlucht gemist omdat ik zo zat te genieten van mijn eierkoek dat ik niet door had dat mijn gate was veranderd... Wat een avonturen weer, mijn leven is nooit saai ;) (Misschien moet ik na dit jaar maar een blog beginnen over mijn spannende leven in NL haha)

‘s Avonds kwam ik gelukkig weer veilig aan in West Virginia, en toen ik en mijnhostparentsde oprit op reden stond me nog een verassing te wachten. Mijn vriendinnen hadden een‘welcome home party’georganiseerd! Ik had het totaal niet verwacht, dus het was heel erg leuk om zo onthaald te worden! (Ik verwacht wel dat jullie dit in juni op Schiphol overtreffen haha!)

Op school kreeg ik van iedereen knuffels (ja, ook van de docenten) en ze waren allemaal erg blij en opgelucht dat ik terug was. Veel hadden er verwacht dat ik door de omstandigheden liever in Nederland was gebleven dan terug komen naar WV. Voor een aantal vakken kreeg ik een hele hoop huiswerk, maar binnen 2 dagen was ik weer helemaal bij haha. Is toch een voordeel van Amerikaanse school en het lage niveau ;) Dat weekend stonden er gelijk 2 leuke dingen op de agenda. Twee vriendinnen van mij deden mee aan een musical hier in de county dus ik ben wezen kijken bij hun voorstelling. De dag erna hadden we eensleepoveren hebben we met een beamer en een laken onze eigen buiten bioscoop gemaakt en een film gekeken mét een kampvuur. Superleuk! Toen ik weg ging lag er nog 20 cm sneeuw, nu was het 20 graden overdag! Had ik al gezegd dat het weer hier heel raar is? ;)

De week erna had ook wat verrassende elementen. Op woensdag avond las ik een artikel op Facebook dat er was geschoten op mijn school. School is om 14.30 klaar, maar er zijn altijd wel buiten schoolse activiteiten en dus mensen in en rondom de school tot een uur of 8 in de avond. Een jongen van 14 had zijn pistool meegenomen naar school en heeft er na schooltijd mee geschoten… Gelukkig is niemand gewond geraakt, maar de gedachte dat het ook anders af heeft kunnen lopen heeft de directie wel even wakker geschud. De jongen is opgepakt en aangeklaagd voor schieten op een school campus. We hebben nu van die mooie detectiepoortjes bij de ingang en op sommige ochtenden moeten we nu door de poortjes en onze tassen laten controleren voordat we de school in mogen.Welcome to America!

De week erna werd er bij de announcements aangekondigd dat er mensen waren die ‘goede studenten’ waren geweest de afgelopen tijd en dat ze een prijs mochten uitzoeken in het kantoor van de principal. Tegen alle verwachtingen in hoorde ik de naam ‘Colet Leene’ voorbij komen en mocht ik een starbucksgiftcardkomen ophalen. Ik was nogal verbaasd en heb hard gelachen. Wie had dat ooit gedacht?! Dat zou op de Goudse Waarden nooit gebeurd zijn haha!

Afgelopen week hadden we ‘eindelijk’spring break, eindelijk staat tussen haakjes omdat ik in februari en maart wel bijna 4 hele weken naar school ben geweest haha. En dan nu weer een weekje vrij, o wat een zwaar leven! Ik heb erg genoten van deze week, ik ben met mijnhostparentsenmawmaween weekje naar Myrtle Beach, South Carolina geweest. Een week lang rond de 26 graden, daar is niets mis mee! We hebben erg genoten met z’n allen en helaas begint school morgen weer. Terug naar het gewone leven.

De tijd vliegt voorbij en ik heb nog maar iets minder dan 2,5 maand voordat mijnexchange year er op zit. Het besef begint nu wel een beetje te komen. Nog maar 7 weken school, en er staan nog heel wat leuke dingen op de planning zoalsProm, Graduation, Band Radings, een band tripje en nog veel meer! En ik zal binnenkort even nieuwe foto's uploaden, want dat ben ik al een lange tijd vergeten te doen!

Veel Liefs,

Colet

Lieve Opa Theo, ik mis je.