“Ik ga elke 2 weken een blog schrijven.” Dat zei ik voordat ik naar Amerika vertrok, althans, dat was mijn plan. Niet wetende dat het schrijven zo veel tijd zou kosten, en dat ik het zo druk zou hebben. Mijn blogs zijn al ontzettend lang na 2 weken, en omdat ik het vergeten was / te weinig tijd had is deze blog van 4 weken. Sorry alvast. But here we go, 4 volle weken in the USA in 1 blogpost!

Soms heb je van die dagen dat je wakker word en je je ellendig voelt, erg eenzaam, geen zin meer hebt in alles en het liefst onder de dekens kruipt met een grote kop thee, een reep chocolade en een lekkere jankfilm. Helaas moet je op zulke dagen gewoon naar school. Hoe leuk het ook is hier in Amerika (meestal) het leven gaat met hele grote ups en downs. Je gaat door een rollercoaster van emoties, en bijna niemand weet precies hoe je je voelt. Je probeert het uit te leggen, maar het gevoel is niet echt te beschrijven. De enige mensen die echt weten hoe je je voelt zijn je mede-exchange students. (Die gelukkig altijd bereikbaar zijn, thanks girls!) Mensen proberen je op te vrolijken door je lieve berichtjes te sturen, maar dat werkt niet echt. Je moet het echt zelf doen. En ja, ‘het komt wel goed’ en ‘o maar hier word je groot en sterk van’ hoor je genoeg. Het is alleen niet echt motiverend.

Het eenzame gevoel is erg groot als je alleen op school loopt, en mensen de ene dag wel tegen je praten en de andere dag niet. Amerikaanse jongeren zijn anders, en ik spreek niet voor iedereen, maar ik voel me nog altijd een outsider binnen mijn groep vrienden. Iedereen kent elkaar al zo lang, en de vriendengroepen zijn zo gesloten. Er word zelfs gestemd of er nieuwe mensen worden toegelaten in een groep..

Ik voel me een ander persoon, waar ik normaal veel praat ben ik nu stil en het is nog steeds wennen. That’s not me. Althans, that was not me. Het spijt me als ik nu jullie ideaal plaatje van het leven als een exchange student in Amerika heb verpest, maar het is de realiteit. Niet alleen maar zonneschijn hier, het lijkt meer op een tropisch regenwoud. Regen en zonneschijn, veel van allebei.

Maar goed, nu weer wat gebeurtenissen om jullie op de hoogte te houden van mijn leven. Ik had, zo lief als ik ben, een kaart neergelegd in de keuken op 2 oktober om Delmas en Nancy te feliciteren met hun 32 jarig huwelijk. Ik was er namelijk van overtuigd dat 2 oktober de grote dag was. Toen ik die ochtend de keuken inliep, een blik op links wierp waar een heel mooi bordje hangt met hun trouwdatum en ’10-09-82’ zag staan kon ik wel door de grond zakken. Een week te vroeg dus. Gelukkig konden Delmas en Nancy er wel heel hard om lachen. Diezelfde dag zaten we weer in de auto voor een tripje naar het zuiden, weer South Carolina! Een plaatsje genaamd Fort Mill, vlak over de staatgrens met North Carolina, en zo’n 20 minuten rijden van de grote stad Charlotte. In Fort Mill wonen de dochter van Delmas & Nancy met haar man en 2 kinderen en de moeder van Nancy. Ik had ze nog nooit ontmoet, maar het was onwijs gezellig en het zijn hele lieve mensen! Lekker geshopt in Charlotte, nieuwe restaurantjes uitgeprobeerd, eerste keer een Amerikaanse yard-sale gezien én, het allermooiste, EEN SCOUT GEZIEN MET EEN TREK KARRETJE DIE KOEKJES VERKOCHT!! Ik had nooit verwacht dat ze echt bestonden, die stereotype scouts hier in Amerika, maar zo zie je maar weer, ze bestaan echt. Op zaterdag avond moesten we weer terug zijn in West Virginia omdat we op zondag een speciale dienst hadden in de kerk, en een filmavond ’s avonds (ja, ook in de kerk). Toen we vertrokken uit South Carolina was het 25 graden, toen we aankwamen in West Virginia was het 5 :( Het begint nu langzamerhand echt koud te worden, en het is me al meerdere keren verteld dat er normaal rond deze tijd al sneeuw ligt… Help…

Ik weet dat ik het al vaker heb gezegd, maar echt, ie-der-een is christelijk/katholiek hier. Echt iedereen. En dat laten ze ook maar al te graag merken. Zo moet je ook niet verbaasd staan kijken als de hele band bij elkaar gaat staan en gaat bidden voordat we onze halftime show moeten spelen. Alle sport teams doen het ook. En zelfs op school komen er uit alle hoeken en gaten mensen aangestormd om in een kring te gaan staan als iemand roept dat hij/zij wil bidden. In de pauze. Het is, uhm, vrij apart om te zien.

De zondag na de filmavond zondag hadden we weer een speciale dag. Deze ochtend deed Braden de preek. Braden is de zoon van Delmas & Nancy, en is ongeneeslijk ziek. Het was dus erg speciaal en mooi, en zeker voor de hele familie, om Braden daar te zien staan. Na Braden’s preek was er een band, en hebben we met de hele kerk gelunched. Na de lunch kwam er een zwarte/gekleurde/donkere priester uit een andere kerk preken. Het was hilarisch. Ik had nog nooit iemand zo op zien gaan in z’n verhaal en zien stampen en schreeuwen tijdens een preek.

Ik baalde aan het begin van het schooljaar heel erg dat ik de enige exchange student was op Oak Hill High School, maar 3 weken geleden kwam ik er achter dat er ook een meisje uit Brazilië in Oak Hill woont! Haar gastmoeder is een nichtje van mijn gastgezin (ergens verre verre familie noem je ook nichtje hier..). Ze is een docent op een school zo’n 20 minuten rijden vanaf hier, en daarom gaat Caroline naar die school. Na een aantal berichtjes heen en weer op Facebook besloten we uit eten te gaan met z’n 2^e om elkaar beter te leren kennen. En dat was een succes! Het klikt heel erg goed, en de dagen die we samen doorbrengen zijn onwijs gezellig!

Maar, als we het over slechte dagen hebben, dan heb ik nog een mooi voorbeeld. Op een vrijdag werd ik tijdens mijn eerste uur uit de les gehaald en kreeg ik een brief waarin stond vermeld dat ik niet meer naar school mocht komen na die dag. Ik had mijn verplichte prikken namelijk nog niet gehaald. Ik had al wel de papieren voor de schoolnurse ingeleverd, dus snel een afspraak gemaakt dat ik die dag nog kon komen. Toen het mijn beurt was werd me vrolijk verteld dat ze me niet konden helpen want ze hadden mijn papieren niet, én mijn vaccinaties die ik als kind had gekregen stonden in het Nederlands in mijn vaccinatieboekje en niet in het Engels. Ik had er op dat moment flink de pest in, en omdat het niet erger kon werd ik in de pauze ook nog eens gestoken door een wesp. Tot op de dag van vandaag is het nog steeds opgezwollen en rood, en het is 10 dagen geleden. Lang leve de Amerikaanse wespen. Toen ik die middag thuis kwam en Delmas vroeg hoe m’n dag was geweest barstte ik gewoon in huilen uit. Na flink wat (boze) telefoontjes tussen Nancy en de schoolnurse heeft ze het voor elkaar gekregen dat ik maandag m’n prikken mocht halen en wel gewoon naar school mocht. Dat was een opluchting. Die avond hadden we ook senior night, senior night is de laatste home game en dan worden de seniors (die in het football team, de band, de cheerleaders of cross country team zitten) even in het zonnetje gezet. Alle seniors moesten een formulier invullen, en terwijl je naam werd omgeroepen en er wat over je verteld werd mocht je met je ouders over het veld lopen. Delmas en Nancy hebben dit nooit kunnen doen met hun eigen kinderen, dus ze waren heel erg blij dat ze het wel met mij mochten doen. Na de game werd het een soort huilsessie in de bandroom, omdat dat het moment was dat iedereen besefte dat ze nooit meer op het veld van Oak Hill High School zouden spelen.

Die zaterdag erna was een dag waar ik al heel lang naar uitkeek; Bridge Day! Samen met Caroline ben ik naar de New River Gorge Bridge gegaan en hebben we genoten van het uitzicht en de base jumpers. Bridge Day is een jaarlijks festival hier in Fayette county. Normaal is de brug alleen voor auto’s open, en je krijgt dan ook een boete als je stopt op de burg om een foto te maken. Op Bridge Day is de New River Gorge Bridge juist gesloten voor auto’s en kan je er alleen lopend overheen. Het uitzicht is prachtig, en er komen mensen vanuit de hele wereld om te genieten van deze leuk dag, en dan vooral veel base jumpers. Het is het namelijk het grootste ‘extreme sports event’ dat er bestaat en de ‘largest gathering of BASE jumpers IN THE WORLD!’ En dat allemaal op 15 minuten rijden van mijn huis! Er zijn ruim 500 mensen die springen, en de meeste springen de hele dag door. Springen-zweven-landen-parachute opvouwen-in de bus terug naar boven-en weer springen. Er was ook een kanon dat ze van de brug afgeschoten werden, echt onwijs gaaf. Iedereen van jullie die Snapchat heeft, en het live-event met alle base jumpers heeft gekeken; ik was er bij! ’s Middags hebben we heel Caroline’s kamer geverfd en ’s avonds zijn we weer uit eten geweest met haar hostmum.

Afgelopen week was een beetje een hectische week, met 1 normale schooldag. Op maandag hadden we een 2-hours delay. Dat betekend dat je 2 uur later naar school komt, en al je lessen ingekort worden. Ook waren er veel docenten niet, dus voor aardig wat vakken een invaller gehad. (Ze doen hier niet aan tussenuren, dus als je docent er niet is krijg je een invaller, helaas) Op dinsdag waren er toetsen voor de 10th graders, en dus ook deze dag was 1 grote chaos. Woensdag ochtend was college day, hier kwamen vertegenwoordigers van heel veel verschillende universiteiten naar school om informatie te geven over hun opleidingen, campus en sporten. Aangezien ik hier niet ga studeren heb ik mijn tijd nuttig gebruikt en zo veel mogelijk gratis pennen, potloden, bekers en andere prularia gescoord. (Eens een Nederlander, altijd een Nederlander) Totdat ik een gesprek had met iemand en die persoon me vertelde dat de Social Work opleiding op Concord University hier in WV heel erg goed is en veel contacten heeft in Europa. De vertegenwoordiger van CU gaat me nu, als het goed is, in contact brengen met het hoofd van die opleiding. Misschien dat ik wat kan regelen/informatie winnen over een semester studeren hier. Wie weet. Donderdag was de enige normale schooldag, en s’avonds ging ik naar een voetbal wedstrijd van het jongens team van onze school. Toen ik en m’n vriendinnen de Starbucks inliepen om onszelf te voorzien van een warme drank (want het was KOUD buiten) zagen we een celebrity zitten. Een celebrity in West Virginia, wereldnieuws als je het mij vraagt. Het was Monte van Say Yes To The Dress: Atlanta! Zegt veel van jullie waarschijnlijk niets, maar voor TLC verslaafde meiden zoals wij was dit een magisch moment. Op vrijdag had school iets speciaals gepland. Iedereen met een GPA van 3.0 of hoger mocht gratis naar de film onder schooltijd. Deed De Goudse Waarden dat maar ;) Een GPA is een soort gemiddelde, geen idee hoe ze het uitrekenen maar ach. Het hoogste wat je kan halen is een 4.0, en ik heb een 3.8. Ik heb me nog nooit zo slim gevoeld. Op naar de bioscoop dus, ik heb de film The Maze Runner gezien en we hebben onwijs genoten.

’S Avonds begon mijn nog veel drukkere weekend. We hadden een away game in Bluefield, zo’n 1,5 uur rijden. En het was KOUD. Echt KOUD. Weer dat je normaal met warme chocomel op de bank zit, en niet zonder handschoenen, muts, sjaal en dikke winterjas naar buiten gaat. Daar zaten we dan, in ons band pakje op een ijskoude tribune zonder muts, sjaal, handschoenen of winterjas.. We hebben ook nog eens dik verloren, 77-14 was de eindstand. Bluefield heeft de mooie traditie dat ze bij elke touchdown een kanon af laten gaan. En aangezien ze veel touchdowns hadden, waren er veel kanon schoten en dus veel bijna hart verzakkingen. Want die klappen waren heel erg hard, en zeker als je ze niet verwacht. Op zaterdag hadden we een competitie in Charleston. 35 bands uit heel WV waren aanwezig om hun show op te voeren. Als laatste kwam de marching band van West Virginia University optreden. En wauw, wat is dat gaaf om ruim 200 man te zien spelen! De enige beker die we die avond hebben gewonnen in onze categorie was de 3^e plek voor onze Field Conductor en Band Major (de dirigenten). Na een hele lange dag kwamen we om 2 uur s’ nachts thuis. Zondag hadden we een fundraiser voor de band, en deden we een ‘trick or treat’ ding hier in het dorp. Een veilige omgeving voor kleine kinderen om halloween te vieren. Iedereen had een kostuum aan, en we deelden snoep uit aan kleine kinderen. Na zondag waren we allemaal helemaal gesloopt door het drukke weekend. We zullen zien wat de rest van de week gaat brengen!

Heel veel liefs, Colet

~ Mijn excuses voor de (waarschijnlijk) vele spelfouten en grammaticale fouten. Ik lees mijn blogs zeker 3x over voordat ik ze post, maar ik zie het gewoon echt niet meer. Ik ben nooit echt een kanjer geweest in Nederlandse spelling en grammatica, en het wordt alleen maar erger. Het spijt me zeer.